Haar hoofd laag bij de grond, en haar tanden ontbloot. Amnesia kon de spanning en de sensatie bijna niet meer aan. Maar ze hielt zich in, spande zo haar spieren aan dat ze zich moest concentreren op het niet gesnapt worden. Ze voelde haar prooi, rook haar prooi, haar doelwit zo weerloos tegenover Amnesia. Want het was een feit dat Amnesia met haar macht haar prooi vanaf deze afstand kon doden, zonder moeite te hoeven doen. Maar Amnesia hielt van het jagen, ze hielt van de sensatie en het gevoel van de adrenaline die door haar bloed en spieren schoot. Het was voor haar als een verslaving, een drugs, waar ze niet genoeg van kon krijgen. Amnesia tijgerde dichterbij, haar adem inhoudend, want dat kon ze zolang nodig was, ze had immers geen zuurstof nodig. Enkel bloed om te overleven. En dat was wat ze aan het doen was, want haar prooi was er niet om opgegeten te worden, maar om te ontdaan worden van zijn bloed. Amnesia zou ook deels het malse vlees weg eten, maar ze was kieskeurig en deed wat gedaan moest worden. Haar ogen helder rood als de slagader die ze kon horen kloppen van het hert, nog geen 10 meter bij haar vandaan. Amnesia oh zo onzichtbaar, ze was één met de nacht één met de schaduwen. Opgeslokt in de duisternis, wachtend tot het moment daar was om toe te slaan. En dat moment kwam spoedig, sneller dan ieder ander ooit had durven denken. Nog één stap, beheerst zette Amnesia die stap. Toen ze stevig op vier poten stond, als in een startblok klaar om weg te schieten spande ze haar spieren aan en schoot hij als een kogel gericht op haar doelwit weg. Duisternis trok om haar weg, en gunde haar de weg richting het hert. Een explosie van massieve snelheid, zo snel dat het hert niet de tijd had om weg te komen. Het kon enkel twee sprongen zetten en Amnesia had het dier al tussen haar klauwen. Een ijzige schrille gil van het hert weerklonk door het bos, sneed door merg en been. Ieder ander die hier in de buurt was zou het gehoord hebben, en zou weten dat het moest maken dat het weg kwam. Zo had Amnesia het hert tussen haar vlijmscherpe klauwen, en trok ze het weerloze dier naar de vlakte. Met een smak en een doffe klap viel het op de grond, en zuchtte het alsof het wist dat dit het einde was. En dat was het ook. Amnesia schoot naar voren, haar ogen groot van de kick, van de adrenaline. Ze rook het bloed, dat als een scherpe lucht onder de huid door zijn neus in gleed en haar riep. Amnesia opende haar bek, en spande haar massieve kaken aan. Ze bracht haar bek om de hals, waarbij haar hoektanden in de hals gleden. Door huid en spieren, waarna ze door de slagader heen prikte. Ze sloot haar ogen en genoot, het moment was daar. Bloed guste on uithoudend uit het hert, haar bek in. Ze dronk, en dronk. Het hert ademende diep in en uit, voor de allerlaatste keer. Het roerloze dier had het leven achter zich gelaten, en lag nu roerloos tussen Amnesia haar kaken. Ze dronk het hert helemaal tot op de laatste druppel leeg. Voldaan zette ze een stap achteruit, bloed sijpelde over haar lippen en haar tanden waren donkerrood haast zwart zichtbaar. Ze voelde zich verzadigd, voorlopig zou ze geen honger meer krijgen. Het gevoel van snakken naar bloed was voor een tijdje weg. Tevreden kwam ze te zitten, en liet ze het bloed in haar lichaam zijn werking doen. Later misschien nog zal ze wat van het vlees nemen, nu een moment van rust.

Het geluid van een kloppend hart deed haar op kijken, een kloppend hart als teken dat er een leven naderde. Zo kwetsbaar. Een ziel, vol leven en gevoelens. Iets wat Amnesia zo weg kon nemen. De teef had geen behoefte om te staan, aangezien hij de vreemde aanwezigheid al kon voelen. Haar gele ogen vonden die van een zwarte reu, die op een afstand bleef staan kijken. Amnesia haar lippen krulde wat, waarbij haar oren wat naar voren kwamen te staan. Vandaag was haar kleur zwart, een vorm die ze vaak aannam in het bijzijn van vreemdelingen. ’Mooie vangst’ Haar oren reageerde op zijn stem door wat heen en weer te draaien. ’Bedankt’ Haar stem zacht, iets wat niet bepaald bij het ruige plaatje Amnesia paste. ’Come closer..’ Sprak ze vervolgens, waarbij ze kort grijnsde. ’Eet wat.. Als je honger hebt’ Ze heiste zich zelf op zodat ze kwam te zitten. Haar slanke lange poten zodat ze recht kwam te zitten, de vreemde zwarte reu aankijkend. God, wat verlangde ze naar mannelijk gezelschap. Ooit had ze liefdes gehad in haar leven, voor dit allemaal. Een gebeurtenis die van haar een duivel had gemaakt. Af en toe vond ze zichzelf terug op dit soort momenten. Amnesia likte met haar tong langs haar droge verharde lippen, waarbij een roestige smaak van bloed haar mond vulde. ’Amnesia..’ Kondigde ze aan, om zichzelf voor te stellen. In de hoop dat de verleidelijke reu dat ook zou doen. Soms was haar karakter zo moeilijk te beschrijven, en alleen de duivel wist hoe. Speelde hij een spelletje met haar?