Met snelle passen liep Rose door het bos, het was nacht, over een paar uur zou het ochtend zijn. Maar dat duurde nog wel even, het was nu nog pikkedonker. Honderden sterren stonden hoog aan de hemel met een volle maan. Ze wierp even een blik naar de lucht boven haar, en liep toen weer verder. Ze wist niet wat ze hier deed, en kon haar gedachten er niet bij houden. Ze stopte even en zuchtte. Waarom was ze hier? Vannacht was ze hierheen gelopen, het donkere bos in. Ze was absoluut niet bang, maar toch. Ze stopte weer, ze voelde de aanwezigheid van iets. Ze stak haar neus tegen de grond aan. Ja, het was er, maar waar? Met haar neus bijna tegen de grond en op zoek naar iets liep ze verder. Af en toe keek ze even op en luisterde naar het geluid om haar heen. Niks. Geen vogel, geen beweging van bladeren, geen muizen, zelfs geen uil. Ze liep weer verder, totdat ze in de verte iets zag. Het glom, en de maan weerspiegelde erin. Ze glimlachte, eindelijk. Ze liep tussen de bomen door, op naar het kleine meer voor haar. Het was niet groot, integendeel. Maar het was er, en ze was blij dat het er was. Ze liep met haar poten over het zachte gras wat opdoemde en ging aan de rand van het water staan. Ze ademde diep in en uit, en glimlachte weer. Ze was altijd een geweest met water, al vanaf ze klein was. Met een schok keek ze terug op haar verleden, en schudde haar hoofd. Niet nu, gewoon niet nu.

Plotseling hoorde ze een geluid. Ze keek achterom en zag twee glimmende ogen, er werd gegromd. Plots herinnerde ze zich de beer die ze te snel af was geweest. Een grote gestalte kwam tussen de bomen door, een zwarte vacht, hij was zo'n anderhalf keer groter dan haar. En hij leek niet blij. Zijn felgroene ogen keken boos, en de beer gromde weer. Rose gromde terug, ze was niet bang voor de beer. Hij leek haar aan te willen vallen, razendsnel sprong ze opzij waardoor de beer het water in rende. Rose ademde een keer diep in en uit, deed haar ogen dicht en daarna weer open. Een blauwe gloed zat erover heen. Ze keek de beer strak aan, water kwam draaiend omhoog uit het meer. Rose gromde, het water draaide nu om haar heen. De beer leek zich er niet van bewust en kwam op haar afgerend. Rose bleef staan, het water om haar heen vormde vlijmscherpe punten. Ze vlogen razendsnel op de beer af, en raakten hem in een van zijn oren, zijn poten en zijn neus. De beer gromde harder, gaf het niet op. Meer water vloog op uit het meer toen de beer op haar af kwam. Het water kookte en maakte een grote muur, de beer rende er dwars door heen, maar tijdens dat leek hij toch pijn te vertonen, hij brandde zich. Rose wierp een blik op het meer, en begon met rennen. De beer rende haar achterna, maar was niet snel genoeg. Rose rende naar het water. Toen ze het met haar poot aanraakte veranderde het onder haar in ijs. Bij elke stap die ze zette veranderde het in ijs en zo rende ze over het meer heen. Halverwege stopte ze, keek naar de beer, hij leek op iets anders gefocust te zijn en toen zag ze het. Een paar fel gele ogen keken haar aan tussen de struiken en bomen door.

Als gehypnotiseerd keek hij naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Doodstil hield hij zich in de bescherming van de donkere struiken. De schaduwen sloten hem bijna volledig in, hij besefte alleen dat zijn ogen wel op moesten vallen. Maar hij deed er niets aan. Hij verwachtte niet dat de wolvin hem nu zou ontdekken. Daarvoor was ze te geconcentreerd bezig. En als je iets niet verwachtte te zien, was de kans klein dat je het zag. En hij had de wind tegen hem in, zodat zijn geur niet opvallen. Hij zag de beer op haar af komen. Met enige bewondering sloeg hij gade hoe ze terug gromde, zonder angst. Pas later kwam hij erachter waarom ze geen angst hoefde te voelen. De beer verloor ze in het water, maar deze herstelde zich snel. Draaide zich weer naar haar om, en probeerde uit het water te komen. Meteen stormde hij weer op haar af, maar deze dodelijke aanval wist ze zonder moeite af te weren. Geïnteresseerd zag hij haar het water gebruiken. Ze had het volledig onder controle, iets dat hij niet had met zijn Fuerza. Tyari was bijzonder sterk, maar hij kon het soms niet onder controle houden. Het kostte hem nu te veel moeite om de beer niet te manipuleren, hem te laten weten dat hij weg moest. Maar hij zag dat de wolvin het wel in haar eentje af kon, en bewaarde met moeite zijn zelfbeheersing. Niet alleen de wolvin kreeg zijn respect, ook de beer gaf bewonderenswaardig niet op. Ook niet toen de scherpe punten hem op verschillende plaatsen doorboorden. Een muur rees op voor hem, maar hij rende er dwars doorheen. Toch hoorde hij de kreet van pijn, en hij fronste nauwelijks zichtbaar. Hij kon niet zien waar de muur de beer pijn had gedaan. De wolvin liet haar muur breken, en rende naar het meer. De beer kwam haar achterna, maar ze was er eerder dan het grotere, maar ook veel loggere beest. Nieuwsgierig keek hij toe, en zag dat het water rond haar poten bevroor, waardoor ze er grip op kreeg. Hij was zo in beslag genomen door het vreemde tafereel, dat hij in eerste instantie niet merkte dat de beer ineens op iets anders gefocust leek. Te laat draaide zich om naar de gestalte, en zag dat deze met zijn kop omhoog snoof. Hij sloot zijn ogen in een stille vloek. De wind was gedraaid. Toen hij ze weer opende, zag hij de gestalte al angstaanjagend dichtbij. Hij ademde uit, en liet daarmee ook de beheersing van zijn Fuerza gaan. Meteen stuurde hij zijn gedachten naar de ziel van beer. Het duurde even voordat hij contact had, en het beest was nog maar op een paar meter afstand. Waar ben je meer bezig? Zijn stem deed hem even ophouden, maar toen er niets volgde, schonk hij er geen aandacht meer aan en haalde naar hem uit. Net op tijd kon hij wegspringen. De bescherming van de struiken had hij achter zich gelaten. Hij vloekte binnensmonds. Het is een onschuldige wolf. Weer haalde de beer uit, en sneller dan hij had verwacht kwam de klauw op hem af. Weer gebruikte hij zijn wendbaarheid, en ontweek de dodelijk slag. Het beest begon zich er aan te irriteren dat het niet lukte, en liet een woeste grom horen. Omdat hij blijkbaar niet op het geweten van het beest in kon spelen, besloot hij een andere tactiek te gebruiken. Weg hier, riep hij, en liet zijn stem druipen van paniek. De beer leek op te schrikken van zijn waarschuwing. Even was hij verward, hij nam de omgeving om zich heen goed in zich op. Toen hij niets ontdekte, draaide hij zich razendsnel naar hem om en sloeg naar hem. Weer ontweek hij de klauwen, en liet zijn stem horen in de gedachten van de beer. Het begon hem te vermoeien, zijn Fuerza had zich nog maar net ontwikkeld, en hij had nog niet zo veel getraind. Elke keer dat hij contact zocht met de beer, kostte het enorm veel kracht. En de beer zelf leek niets van vermoeidheid te kennen. Hij bleef woest grommen en uithalen. Zijn ontwijkingen werden steeds riskanter, en de beer reageerde nog maar heel vaag op zijn stem. Weer schreeuwde hij in de gedachten van de beer. Maar het beest reageerde er al niet meer op, leek er alleen maar door aangespoord te worden. Zijn ogen schoten vuur toen hij zijn klauw met een enorme kracht naar beneden liet komen. Te laat sprong hij weg. De vlijmscherpe nagels scheurden zijn flank open. De kreet van pijn uitte hij zonder het zich te realiseren in het hoofd van de beer. Daardoor raakte hij in de war, werd aangestoken door het geluid en werd zelf ook bang. Hij draaide zich om, keek of hij zijn slachtoffer echt had uitgeschakeld, en sloeg toen op de vlucht. Whisper zakte door zijn poten. Zijn flank bloedde hevig, en brandde hem kapot. Zijn kreten van pijn werden nog steeds geuit in de gedachten van de beer. Hij beet op zijn lip, maar toen een nieuwe felle steek door hem heen schoot kon hij zijn schreeuw niet inhouden. Alleen was het voor niemand in de omgeving te horen.

Ze keek de fel gele ogen aan, en besefte dat iemand al die tijd naar haar had gekeken. Ze draaide zich om en wou terug lopen richting de ogen toen ze zag dat de beer gefocust leek te zijn op iets anders. Hij tilde zijn kop in de lucht en snoof. Snel ging haar blik naar de gele ogen, die zich even sloten. Rose wou iets doen, ze wist niet wat. De beer kwam dichterbij, naar de ogen toe. De beer haalde uit, en een wolf ontweek en sprong uit de bosjes. Rose stond als versteend aan het water. Ze moest even moeite doen om het te beheersen, maar het lukte haar. Ze had haar Fuerza al heel lang, al sinds ze geboren was. Maar toen was dat nog niet duidelijk voor haar. Alweer haalde de beer uit, maar miste. De witte wolf waar hij tegen over stond was snel. De beer gromde woest naar de wolf. Plotseling leek de beer te schrikken van iets, en keek om zich heen. Er was alleen niks, was het de kracht van een Fuerza geweest? De beer haalde weer uit, en de wolf ontweek. Maar hoe lang zou de wolf het vol houden? Je kon niet eeuwig blijven ontwijken. Het ging nog even zo door tot de beer zijn slag sloeg. Met grote ogen keek Rose uit hoe hij uit haalde en de wolf te laat ontweek. De scherpe klauwen boorden in de flanken van de wolf. De wolf zakte door zijn poten. Nee. Dat mocht niet. De beer draaide zich een keer om en keek naar zijn slachtoffer maar rende toen weg. Rose gromde, ze begon met rennen. Ze was vele malen sneller dan de beer en haalde hem al snel in. Ze waren niet eens ver van de andere wolf af. Rose gromde. Ze was boos en verdrietig. Water steeg op uit het meer, veel water. Het kookte en ze liet het op de beer neerkomen. Die slaakte een kreet van pijn. Rose gromde weer als waarschuwing maar de beer gaf het nog niet op. Hij haalde uit en miste Rose op een haar na. Rose ademde even diep in en liet een golf water uit het meer komen. Het water begon om de beer heen te cirkelen, maakte een soort draaikolk. De beer werd opgetild en in het midden van het meer gesmeten. Het kostte Rose heel veel energie, moeite en mentale kracht. Ze ademde diep in en uit na haar actie. De beer zou het niet overleven, het was te diep daarvoor. Ze keek even naar het water en rende toen naar de wolf toe. Hij lag op de grond. Rose keek naar de hevig-bloedende wonden. Ze boog haar hoofd en likte ze schoon. Water steeg weer op en draaide spoelde de wonden vervolgens af. Zo konden ze niet gaan ontsteken. Maar voor haar was dit de klap. Ze had net zoveel energie gebruikt en het had haar teveel kracht gekost. Ze deed een paar stappen in de richting van het meer, naar het water, maar zakte toen in elkaar. Ze was uitgeput, ze had een keer eerder zo'n krachtige aanval gedaan waarbij ze een overvloed aan kokend water uit een meer had gehaald. Toen had ze een paar dagen in coma gelegen, maar was er weer bovenop gekomen. Ze mocht nu wel ouder zijn, maar het was nog steeds te veel voor haar. Sayr was een sterke kracht en ze had heel haar leven getraind ermee en wist het goed te gebruiken, maar dit was gewoon te veel. Ze knipperde nog een keer maar daarna werd het zwart.

Zwart. Ze haatte het, stomme kleur. Het was niet haar favoriet, zeker niet. Ze zuchtte en keek om zich heen, waar was ze eigenlijk? Ze stond op, onder haar was mist, maar het bood stevigheid. Ze keek weer eens om zich heen, overal was zwart, verder niks. Rose begon met lopen. Hoe verder ze liep, hoe meer het op een plek begon te lijken. Er verschenen bomen, sommigen plekken op de grond werden gras, en ze zag nu en dan een vogel vliegen die uit het niets leek te komen. Kleuren waren er niet, maar toen ze weer eens echt het landschap bestudeerde was de mist en al het zwart weg. Ze liep verder tot ze plotseling een schreeuw hoorde. Ze stond versteende als een standbeeld. Die schreeuw, toen ze om zich heen keek om te kijken waar hij vandaan kwam werd het landschap haar duidelijk. Beelden flitsten door haar hoofd, nee, niet aan denken nu. Ze begon met rennen, in de richting van de schreeuw. Hoe dichterbij ze kwam, hoe bekender het rook, tot ze het zeker wist. Dit was haar geboorteplaats. Ze rende door tot ze in de verte een open plek zag, ze stopte en haar ogen werden groot. Ze zag zichzelf en heel wat anderen. Hoe dichterbij ze kwam, hoe witter het werd, tot ze uiteindelijk omringd was door wit, overal.

Rose knipperde met haar ogen, ze sloot ze weer, bang om de plek te zien die ze niet wou zien. Ze opende ze toch. Ze gleden van links naar rechts en bekeken de omgeving. Een zucht verliet haar mond toen ze de witte wolf zag zitten. Ze herinnerde hoe ze de wonden had schoongelikt. Stomme actie, ze had zich voorgenomen niemand meer te helpen behalve haar zelf, en wat deed ze? Ze doodde een beer die hem had aangevallen, en hielp hem vervolgens als nog. Ze wendde haar blik af en ging zitten, haar rug recht. Ze keek naar het meer, naar het water. De beer die zou het niet overleefd hebben, te diep. Weer zuchtte ze, wat deed ze hier nog? I knew this would be trouble spookte de gedachte door haar hoofd. Ze keek de wolf even aan, maar wendde haar blik af. Ze merkte dat ze een droge keel had, hoe lang was het geleden dat ze had gedronken? Ze wist het niet meer. Ze keek even naar het water in het meer, het zag er schoon uit. Ze stond op en liep rustig naar het water, alsof ze alleen was. De wolf negeerde ze maar even. Ze begon met drinken, niet veel, dat had ze niet nodig. Ze ging zitten aan het water, voor zich uit kijkend. Ze ademde rustig en schonk geen aandacht aan de rest om haar heen behalve het meer. Ze zou kunnen gaan, wat had ze hier nog te zoeken? Het was nog nacht, maar het zou niet lang meer duren voordat het dag werd. Even keek ze naar de maan boven haar, de enige lichtbron met wat sterren die er nu was. Hij had haar naar hier geleid, waar zou hij haar nog meer heenleiden? Ze wou wel gaan, maar er was iets wat haar tegen hield, misschien het meer, misschien de maan en sterren, of de wolf, ze wist het niet. Vragen, onbeantwoord. Ze wist niet waarom maar ze liet water op stijgen, het begon om haar heen te cirkelen. Soms werden het druppels, soms vlijmscherpe punten. Op het meer verscheen wat ijs, de punten vlogen erheen en barstten kapot op het ijs. Ze vroeg zich af waarom ze dit deed, maar waarschijnlijk uit verveling. Genoeg, ze had geen zin om hier te blijven zitten. Ze stond op en begon met lopen. Toen ze langs de wolf kwam stopte ze en zei: 'Bye.' Ze wist niet of ze moest glimlachen of niet, het was allemaal een beetje verwarrend. Ze liep verder, weg van alles, op zoek naar iets anders. Ze wist niet of de wolf haar achterna kwam, dat moest hij zelf weten. Er cirkelde nog wat water omhoog uit het meer en begon daarna om haar heen te vliegen, ze glimlachte even, ze kon niet zonder.

(Als Whisper haar niet achterna komt of op een of andere manier laat stoppen anders is het topic nu al uit
Flut + Laat = Sorry)