I'm going to tell you straight,
Between the struggle and the heartache,
There's a bitter taste, the bitter taste of a better place.

Zijn ogen staarde in de diepte van de aarde. De horizon gevuld met de eerste stralen van een nieuwe dag. Er was geen eind, geen begin. Longen vulde zich met de koude dampen van de ochtendlucht, dat zich op het moment dat de reu de warmte uit blies verdween als witte spoken rond zijn muil. Dagen vloeide in elkaar over, een vicieuze cirkel van moederaarde dat zich jaar in jaar uit herhaalde.

Hij groeide op met wraak en haat voor wat hem zijn ouders noemde. ‘.Those sin filling deamons.’ Dwayne gromde luid en hief zijn hoofd een beetje. Zijn poten hadden al lange wegen achter zich gelaten, en niet meer dan hij alleen was de gene die ze had gemaakt. Zijn gevoelens van liefde was verdoofd met zijn broers die dag. Hij had geen behoefte aan de zorg van andere, enkel zichzelf. Geen behoefte om andere werkelijk willen kennen. Zolang hij niet meer om een ander zou geven zou hem ook niks meer afgepakt kunnen worden. De pijn die hem is ontgaan bij de dood van zijn broer pijnigde hem heel af en toe nog, hij had zich er overheen moeten zetten om te kunnen overleven. Er viel niks meer aan die wrede gebeurtenissen te veranderen. Herinneringen dat door de pijn niet meer dan tot vage schimmen in zijn hoofd waren gevormd om aan de realiteit te kunnen ontsnappen.

Zijn lichaam bevond zich op een meer uitstekende rots wat hem de gelegenheid gaf tot ver over de witte vlakte te turen. Te denken over zijn volgende stappen. Het zuiden? Oosten? Maakte het ook nog wat uit? Zolang er vlees was om te overleven kon het hem vrij weinig schelen waar hij zich bevond. De afstand tussen zijn lichaam en het punt waar zijn ogen op waren gericht werd steeds kleiner. Tot net iets voor de rots. Zonder dat zijn hersenen zijn lichaam konden bij houden sprong de reu van de drie meter hoge rots. Zijn poten bij de opnieuwe aanraking van de aarde perfect geplaatst zodat zijn gewicht gelijkmatig over de spieren verdeeld kon worden. Zijn blik direct strak gericht naar het in zijn hoofd gevormde pad. Zijn massieve poten brachten de reu zijn lichaam na enkele seconde stilte in beweging. Zijn ogen hadden altijd al die zelfde ongeïnteresseerde en geïrriteerde uiting gehad. Hij groeide op met zijn ogen gevuld met niets meer dan nutteloze shit. Zijn jonge hersenen ‘fried up’ tot het hem tot waanzin drijven, het dood voelen van binnen. Zijn broeders die naar zijn weten misschien wel de gemakkelijkste weg hadden ondergaan. Hij schudde zijn hoofd om hem te weerhouden van het denken. Het was het tijd van het jaar dat hij zijn kop er weinig bij hield. Hij en de ijzige kou van de winter hadden zich nooit tot een goede match gevormd. Zijn vacht begon al te tintelen bij de herinneringen die hij niet kon verdringen. Het ijskoude water dat wachten op het nemen van een leven, zijn leven. Om de onontwikkelde longen te vullen, en het jonge lichaam in te slikken naar een diepte zonder leven. De gezichten van die twee gedrochten, wachten op de laatste luchtbel die zou poppen. Dwayne sloot zijn kijkers voor een moment. Waarna hij zijn oogleden weer omhoog trok en zijn hoofd zich met niets meer dan leegste vulde. Zijn pupillen schoten over de hoge kale bomen die hij passeerde. Geen vogel, geen ruis van de wind, er was niks. Enkel het geluisd van knarsend sneeuw onder zijn poten. De witte plakkerige rotzooi hoopte zich op tussen zijn voetkussens wat zich tot pijnlijke harde ijsbrokken vormde. Nog een reden om een verdomde hekel te hebben aan dit tijdelijke weer.

De stappen die zijn poten maakte brachten hem bij een met ijs bedekte waterplaats. Zijn neusvleugels trilde bij de geuren die het meer deed omringen. Zwakke geuren van wolven, herten en andere levende wezens. Zijn groene kijkers scande de omgeving terwijl zijn reuk vermogen hem up to date probeerde te houden met mogelijke verschijningen. Zijn spieren ontspande zich terwijl hij zich soepel richting het meer verplaatste. Hij zocht een onbevroren stuk op en hing zijn bontkraag boven het water. Zijn neus net hangend boven zij weerspiegeling, waarna hij zijn muil gevuld met flink wat scherpe tanden opende. De dampwolkjes rond zijn muil maakte een mistig maar, magisch plaatje van het zwarte gedaante in de verblindende witte achtergrond. Een roze tong lepelde het zwaar gekoelde water op. Het vloeibare spul prikte de gehele weg naar zijn verwarmde maag. Eenmaal voldaan stapte hij enkele meters van het meer. Zijn lichaam liet zich met een plof vallen, waarbij het poederige laagje sneeuw zelf opsteeg. Zijn lang harige vacht was op plekken verklonterd met ijs, modder en andere troep. De klonten dat zich hadden gevormd tussen zijn voet kussentjes waren eerder irritant dan zwaar pijnlijk. Met de punt van zijn snuit probeerde hij ook de ophopingen te verwijderen. Zijn tanden schraapten over zijn huid met de zekerheid dat alles verwijderd zou worden. Zijn ogen af en toe gericht op de witte vlakte dat hem insloot.

-Little BRO.

Vol op in concentratie en zachtjes brommend plukte hij de brokken van zijn vacht. Die zalige rust waar hij van hield, werd verstoord door één of andere stem wat een soort krassend geluid veroorzaakte in zijn gehoorgangen. Het was een vraag zo cliché dat het hem direct mateloos irriteerde. Met een ongeïnteresseerde blik hief hij zijn kop voor een moment richting de reu. Niets interessants, gewoon één of ander aandacht zoekertje. Waar hij bij hem aan het verkeerde adres was. ‘’Ja liefje van vorig jaar lente. Herken je me weer?’’ sprak hij mierzoet maar met een zwaar sarcastische ondertoon. Hij zuchtte en wierp zij groene ogen richting die van de vreemdeling, ergens deed de kleur van zijn ogen deed hem sterk denken aan die van Shiver. Die zelfde goud kleurige gloed wat niet echt te plaatsen was. Hij maakte zich zelf gek met waan ideeën, die hij wilde ontwijken enkel was ziek makend en na zijn mening kon de wolf niet snel genoeg door lopen zodat hij weer van de rust kon genieten. ‘’Ey mate. Als je opzoek bent naar een gesprek kun je beter doorlopen, ik verdoe met tijd liever niet aan.. miezerige zielen.’’ Sprak hij nors waarbij het laatste er wat aan werd gemompeld omdat zijn aandacht weer was gevestigd op zijn poten. Kleine wondjes hadden zich gevestigd op de plekken waar Dwayne te hard had gebeten. Die wondjes zou hij niet merken en alles was overigens beter dan die verdomde sneeuw. Hij hief met de spierkracht in zijn poten zijn lichaam op. Met zijn natuurlijke maar chagrijnige blik wierp hij nog is een blik naar de wolf die blijkbaar nog aanwezig was. Met een soort ‘wenkbrauw’ opgetrokken keek hij de wild gekleurde wolf aan. Was hij nog van plan te gaan of had hij hem nog wat te zeggen. Dwayne was niet een spraakzaam type maar had eigenlijk ook vrij weinig te melden tegen vreemden.