A thousand years &Shiver

I have died everyday waiting for you
Darling don't be afraid I have loved you

Rose zuchtte. Het was een rustige morgen. Dauw druppels zaten nog aan sommige grassprietjes en ze voelde het vocht om haar heen. Op haar vacht zaten een paar druppels, het voelde zo, zo kalmerend. Ze zuchtte nog eens diep en ademde toen heel langzaam in en uit. Ze deed haar ogen dicht en liet alle geluiden tot haar doordringen. Het zachte getjirp van de vogels, het zachte waaien van het gras. Het drong tot haar door, maakte haar rustig. Ze glimlachte even, nog steeds met haar ogen dicht. Ze voelde zich een met de natuur, het was heerlijk om zich zo te voelen. Op een morgen zoals deze kon ze zich concentreren en werd ze rustig van het water. Een warm briesje waaide over, speelde met de haren op haar vacht.
For a thousand years
I'll love you for a thousand more

Ze opende haar ogen. Een blauwe gloed van weerspiegelend water zat erin verwerkt. Het was niet heel erg goed te zien, maar een glans van haar bruine ogen was er nog. Dit gebeurde als ze rustig was. Ze keek naar het water. Volkomen geconcentreerd. Haar ogen zochten naar een vast punt, maar konden dat niet vinden. Langzaam kwam er water omhoog. In een spiraal draaide het omhoog totdat het loskwam. Rose zuchtte zacht en richtte zich volkomen op het water. Tot zo ver was ze tot nu toe gekomen. Het water vervormde zich tot een bal. Rose glimlachte zacht, het lukte haar. Het water vervormde zich weer, nu tot iets anders, een bloem. Uiteindelijk ontstond er een roos. Ze glimlachte, het was haar eindelijk gelukt. De roos werd weer een sliert en zweefde naar haar toe. Hij draaide om haar heen, evenals sommigen dauwdruppels die loskwamen. Ze draaide zich langzaam rond, het water draaide mee. Ze glimlachte, eindelijk.
And all along I believed I would find you
Time has brought your heart to me

Plosteling hoorde ze een geluid. Ze draaide zich razendsnel om, en keek naar de bomen in de verte. Ze zag iets bewegen en moest moeite doen het water niet te laten vallen. De bomen waren niet ver weg, en ze zag de gestalte bewegen. Rose deed een paar stappen dichterbij, het water bewoog weer mee. Ze kreeg meer helderheid van de gestalte. Het was een wolf. De geur drong tot haar door. Reu, ongeveer drie jaar, onbekend voor haar. Het water vormde een koepel over haar heen. Ze zette nog een stap dichterbij en liet de koepel weer verdwijnen. Wel bleef het water in een sliert om haar heen cirkelen. Klaar om gebruikt te worden als dat nodig was. Ze zuchtte even en riep toen: 'I can see you, you know. You can come out.' Ze zette nog een stap en stopte toen, rustig en niet bang
I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Kou nam de overhand. Shiver was gebouwd op barre winters, en vele graden onder nul. Maar de wind in combinatie met een natte vacht van de sneeuw was toch wel dodelijk. Shiver probeerde dan ook warm te worden door in beweging te blijven. De reu liep in een aardig snel drafje door het gebied, langs wat wateren die hij met een grote bocht vermeide. Raar eigenlijk een wolf die doodsbang was voor water, en leefde op een eiland. Maar als hij afstand hield dan was er niks aan de hand toch? De warmte begon terug te keren in zijn bloed, en na zo’n uurtje of twee te hebben gerend voelde hij zich weer warm genoeg om langzamer te gaan lopen. Kort moest Shiver weer terug denken aan de weder ontmoeting met Saoirse, hij was niet helemaal gelopen zoals hij had gehoopt. Maar ze wisten elkaar nu te vinden wanneer dat nodig was, en dat gevoel was prettig. Om iemand te hebben bij wie je terug kon vallen, die je kon opzoeken als je iemand nodig had die je kon vertrouwen. Waarvan je wist dat het goed zat. Shiver was zo diep in gedachte, dat hij de geur van een ander niet had geroken. Nu pas toen het eigenlijk te laat was, drong de zoete geur van teef zijn neus binnen . ’I can see you, you know. You can come out.’ Haar stem zoet zoals ze eruit zag. Shiver wou zich zichtbaar maken, maar kwam abrupt stil te staan toen hij de hoos water achter haar zag opdoemen. Hij stond genageld aan de grond, zijn hart bonsde in zijn keel terwijl hij met grote ogen naar het water keek. ’Wa..te..rr..’ Wist hij er een soort van uit de krijgen. Kippenvel liep over zijn hele lichaam, nu het water plots zo dichtbij leek. Even dacht hij dat dit zijn dood zou worden, want water was iets wat hij zijn hele leven had verafschuwd. Grotendeels door zijn verleden, dat nu langzaam met het beeld van water weer naar boven kwam. Shiver wist verder niks uit te brengen, daar stond hij. De oh zo grote stoere sterke reu, nu bang en weerloos.

words: 359 | tag: Closed|| Rose

Ze zette nog een stap dichterbij en liet de koepel weer verdwijnen. Wel bleef het water in een sliert om haar heen cirkelen. Klaar om gebruikt te worden als dat nodig was. Ze zuchtte even en riep toen: 'I can see you, you know. You can come out.' Ze zette nog een stap en stopte toen, rustig en niet bang. Haar gedachten werden weggezogen, ver weg. Naar een ander gebied, naar een ander leven.

Snel rende ze door de bomen door, keek af en toe achterom. Snel rende ze door de sneeuw, Ari en Shine, waar waren ze? Ze was ze al meer dan een week kwijt. De sneeuwstorm was over, gelukkig. Ze kon tenminste weer zien. In de verte zag ze een gedaante opdoemen, toen ze dichterbij liep zag ze dat het een wolf was. De geur kon ze niet ruiken, ze had de wind niet mee vandaag. Toen ze nog maar drie meter van de wolf af stond schrok ze. Hij leek ook te schrikken, ze gromde. 'Wait, let me explain.' Rose gromde weer, 'What the hell are you doing here?' Vroeg ze. Hij keek haar aan en zei: 'Shh doe eens rustig, het komt goed.' Hij wou naar haar toe lopen maar ze sprong aan de kant. 'Hoeze rustig? Je hebt me verraden, ik vertrouwde je. Ook al wist ik niet dat jij het wist, ik vertrouwde je!' Tranen stonden in haar ogen, ze was nog steeds boos op hem. En nu stond hij ineens voor haar, Leaf en zijn praatjes. 'Ik kan het uitleggen Rose.' Probeerde hij. 'No, there's nothing to explain. You lier.' Antwoordde ze. Hij liep naar haar toe, wou iets zeggen, maar ze gromde. Hij stapte terug. 'Ik zei, ga weg. Ik wil je nooit meer zien.' Hij keek haar aan, onbegrijpelijk, maar ze wist dat hij het niet meende. Alles, alles wat ze mee hadden gemaakt was nep, fake. Ze begon met lopen, toen hij haar achterna liep draaide ze om. Ze was vlak bij zijn kop en keek hem recht aan. Daarna zei ze duidelijk: 'Ik zei, GA WEG! Ik hoef jou niet meer te zien, nooit meer.' Ze draaide zich weer om en hoorde dat hij niet achter haar aankwam. Ze begon met rennen, wist niet waar heen. Maar weg, weg voor goed.

Ze zag twee goud gele ogen. Een grote bruine reu stond in de struiken. ’Wa..te..rr..’ Wist hij uit te brengen. Rose keek hem even niet begrijpend aan, maar keek toen naar het water wat om haar heen cirkelde. Ze keek weer naar de reu, was hij, bang? Bang voor water? Ze keek naar het meer achter haar, weer naar het water en liet het vervolgens het water terug gaan naar het meer. Ze zuchtte even, ze wou niemand pijn doen, maar het voelde niet goed om het te laten gaan. Ze voelde zich machteloos, leeg. Weer keek ze weer naar het water. Het was een deel van haar leven, iets waar ze van hield, niet zonder kon. Ze keek de wolf even aan, wachtte zijn reactie af. Ze zuchtte even, I love you for a thousand years. Fake, alles aan hem was nep geweest. Hoe had ze hem ooit kunnen vertrouwen? Ze keek de wolf voor haar weer aan, de blauwe waas in haar ogen was weg.