We can sleep once we're dead. Sleep is before the dead.
Luidruchtig geraas van regen weergalmde in haar oren, de druppels die met hun zachte getik neervielen op de grond, uiteenspatte en de aarde bevochtigde. Dikke graniet grijze wolken pakten zich samen, lieten lichte tekens van zonlicht door hun licht doordringbare deken, enkele gouden kleurige lijnen tussen al het donkergrijs. Werd enkel gesierd door de stroom glanzende strepen die ongehinderd hun weg naar beneden vonden. Een lichte mist steeg op, kringelde als getemde slangen om haar benen en het lichaam heen. De wereld was belicht met de warmte van de zon. En desondanks was het rustig. Stilte sneed als een bot mes langzaam door je geweten heen. Twee fonkelende, geel kleurige ogen keken ineens op van hun bezigheden, begonnen spontaan de wereld aan zijn linker en rechterkant uitbundig af te scannen. Een geur. Een ergens bekende geur die haar neus binnen drong. Bomen bogen mee met de noordwestelijke wind, regen spatte nog steeds neer op de koude oeverkant. Achter hem klonk het onophoudelijke tekeergaan van de rivier. Geen teken van enig leven afgezien van haarzelf. Nadat ze een teleurstellende conclusie van ‘oninteressant’ had getrokken, boog ze zich wederom over het levenloze ding voor haar voeten, groef verder zonder nogmaals op, of om te kijken. Want zo was het. Afgezien van een één of andere verschoppeling was er niemand geweest. En zelf die was niet meer, kon zich enkel nog maar ‘een maaltijd voor Amnesia’ noemen. Niet dat de rest van haar of zijn leven waarschijnlijk beter was geweest. Niemand met een beetje intelligentie zou zich hier tenslotte wagen bij haar behalve als diegene voor haar iets te bieden had. Een vreemd gekraak verdreef de stilte, volgde als snel een mompelende ‘hebbes’ en wederom keerde de kalmte, vergezeld door afzwakkende poten op de modderige grond, terug.
Ze genoot. Er was niets anders over te zeggen. Dit gebied, deze dreigende druk om haar heen. Het voelde als een vakantie, maar dan met wat aanpassingen. Want dat was het tenslotte nu ook. En niet alleen van haar, helemaal niet van haar maar van vele wolven eeuwen geleden. Haar kaken begonnen steeds enthousiaster te bewegen, te kauwen op een stukje vlees van het hert van eerder. Maar goed. Een lichte, zeldzame zucht ontsnapte tussen haar tong en het glibberige stuk natte vlees slikte ze door. Terwijl er achter haar een spoor in het zand van de Darm tekende, begonnen haar neusgaten ineens luidruchtig te snuiven. Eén wenkbrauw trok omhoog. Wat was dit? Toch niet... Al inhalerend gleed haar neus verder omhoog, willend, wetend.... de oorsprong van de eerder geroken geur. Haarzelf vervloekend dat ze destijds niet geïnteresseerd genoeg was versnelde haar passen, ging over in een draf. Haar gescheurde oor draaide naar voren. Daar tussen het gebladerte... Haar ogen vergrootte zich. Haar onderkaak zakte naar beneden, haar lippen op elkaar drukkend. De kinderlijke, melodieuze klanken dwaalden als zuivere noten over haar tong. Vragend, bijna schattig te noemen terwijl haar lippen zorgvuldig de letters vormde. ‘Wie is daar?'
|| W O R D S: 492 | B O O K E R ||
Booker
Aantal berichten : 24 Punten : 8
Karakter Kaart Leeftijd: Booker Leefwijze: Solitair Partner: “We’re born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we’re not alone.”
Onderwerp: Re: Call it a curse za 27 apr 2013, 23:27
Booker "The mind of the subject will desperately struggle to create memories where none exist."
De zwarte poten van de wolf zonken bij iedere stap wat in de vochtige grond. Het had geregend en zelfs nu regende het nog zacht. Koud was het niet, ondanks dat de wolf volledig doorweekt was, toch had hij het ook niet koud. Zijn vacht plakte echter wel tegen zijn lichaam aan, iets dat hij alles behalve gezellig vond. Booker was zeker geen regen wolf, en al helemaal geen sneeuw wolf. Hij had veel liever de lekker warme zon. Dit kwam doordat zijn wintervacht altijd de gewoonte had om nooit volledig door te komen, iets dat soms niet al te handig is, al helemaal niet als het winter is. Zacht zuchtte hij dan ook toen hij net in een plas trapte. Al de druppels vlogen in het rond maar zo ook in zijn gezicht. Hij reflex zette hij meteen enkele passen naar achter en schudde hij zacht zijn kop. Zijn ogen waren dicht maar zodra hij weer stil stond opende hij deze weer. Zijn bruine ogen waren gericht op de plas water waar hij nu met een kleine boog om heen liep. Aan een rustige looppas liep de wolf verder. Voor een reu was hij vrij klein. Niet dat hij minuscuul was, Booker was gewoon iets kleiner dan de meeste wolven maar daar trok hij zich niet van aan. Hij wist zich nog steeds prima te redden. Hij was er van overtuigd dat grootte niets deed, het ging niet om al de kracht die je had, of hoe groot je was. Natuurlijk speelde het een rol. Natuurlijk had je een voordeel als je groot en sterk was, maar als je dan ook nog eens dom bent dan heb je niets aan al die spieren en aan je lengten. Toen Booker achter hem wat hoorde draaide hij zijn kop om. Zijn oren draaide bijna automatisch naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Bijna meteen vulde de geur van een andere, onbekende, wolf zijn neus. Echt een sociaal wezens was hij niet. Hij hield er liever van om gewoon alleen te zijn en te doen wat hij zelf wou zonder dat hij de kans had om anderen in gevaar te brengen want daar was hij zeer goed in. Op de één of andere manier wist hij zich altijd in de problemen te werken. Nog enkele tellen bleef hij wachten, misschien dat de wolf hem toch zou opmerken, of misschien niet. Als hij niet werd opgemerkt zou hij gewoon verder wandelen. Seconden tikte voorbij en uiteindelijk besloot hij gewoon verder te wandelen. Toch bleek de wolf hem uiteindelijk door te hebben. ‘Wie is daar?' Vroeg ze en Booker draaide zich rustig om en wandelde naar de wolf toe tot hij voor haar zichtbaar werd en dan bleef hij staan. "Noem me Booker." Antwoordde hij op haar vraag.
