SAOIRSE

Het was stil. Aangenaam stil. De leegte ruiste door haar kop. Een stevig winters windje was opgestoken en waaide door de steeds dunner wordende vacht. Het was niet per se koud, maar in dit weer zou je prima een fikse longontsteking op kunnen steken. Toch weerhield dit Saoirse er niet van een poot in dit gebied te zetten. Ze was hier nog niet eerder geweest, en het mysterie had haar aangetrokken. Verbijsterend veel had ze niet gehoord over Desolate Highway, echter begreep ze wel waarom. Om het simpel te zeggen was hier echt geen ene reet te doen. Jagen voor de lol was niet mogelijk. Je kon hoogstens achter een stofwolkje aanrennen, tot het stof op plekken begon te zitten waar je het liever niet zou willen. Waarom ze hier dan toch bleef? De kalmte, de rust. Het was de perfecte plek om te ontsnappen aan de buitenwereld, ook al bevond ze zich nu niet bepaald in een sprookjesachtige omgeving. Niet erg, niemand zou hier storen. Ze kon nadenken over... Tja, waar wilde ze haar hersenen eigenlijk mee pijnigen?
Verveeld keek het teefje om zich heen, op zoek naar inspiratie. De grond, waar ze languit op lag, strekte zich tot ver achter de horizon. In de wijde omgeving was niets interessants te zien. Ze dwong zichzelf aan leuke dingen te denken. Al die negativiteit van de afgelopen dagen moest weg uit haar geest. Hier kon ze hem zuiveren. Met stof welteverstaan. Ze gromde lichtjes toen voor de zoveelste keer een wolk gruis haar ogen in vloog. Ze had hier niet gezeten als dat kreng niet van de waterval was gedonderd. Een rilling trok ongewild over haar ruggengraat. Was dat werkelijk een gedachte over haar bloedeigen dochtertje? Plotseling viel een verwarrend gevoel als een sluier over haar heen. Nee, in de voorgaande twee jaar had ze er nooit ook maar over durven te peinzen dat de schuld van haar eigen eenzaamheid lag bij de stomme klunzigheid van haar dochter. Foute gedachtes. Saoirse moest de schuld niet op een ander schuiven. Gefrustreerd duwde ze haar neus in het stof. Waar was ze mee bezig?