You only have yourself in this world.

_{Booker

"The mind of the subject will desperately struggle to create memories where none exist."

Booker liep rustig rond. Echt een doel had hij niet, hij keek enkel maar dromerig voor zich uit. Hij had niets te doen en zoals het bekend stond was hij een wolf die zich snel verveelde. Hij had altijd iets nodig om te doen, het enige probleem was dat hij nooit niets vond om te doen. Eenmaal bij Salmon River aangekomen liet hij zich door zijn voorpoten zakken zodat hij met zijn tong het koude water kon oplikken. Heel de tijd keek hij om zich heen. het gerucht was dat er hier beren rond liepen. Het waren grote en beangstigende wezens. Booker had er geen schrik van, maar het was nu ook niet dat hij ze graag wou tegenkomen. Hij was klein, en zeker klein in vergelijking met een beer. Het zou hem niet zo snel lukken om er één te doden. Nee hij zou eerder dood gaan voor hij de beer nog maar echt pijn had gedaan. Daarom dat hij goed op zijn hoede was, hij had gewoon nog geen zin om te sterven. Zijn oren schoten dan ook recht toen hij achter hem wat hoorde kraken en zijn kop draaide hij naar achter. In zijn ogen was geen angst te zien, want hij had ook geen schrik, al helemaal niet toen de geur van wolf zijn neus vulde. Rustig draaide hij zich om met zijn blik op de bosjes gericht. "Het heeft geen zin je nu nog schuil te houden." Sprak hij. Zijn stem klonk ergens streng, omdat hij wou dat wie daar ook was zich liet zien.

Voor iedereen die wilt c:}

_{Lichtje voetstappen gleden over de witte aarde. De kleine wolvin had haar ogen gericht op de rivier die bedekt was met een laag ijs, al was het op veel plekken kapot geslagen. Een gerucht was dat er wolven in dit gebied leefden en waarschijnlijk hadden die sterke, robuuste beesten het ijs open gebroken om een poging te doen vis uit de rivier te vissen. De roze tong van de wolvin gleed langs haar lippen, alsof ze de vis op haar tong kon proeven.
Utah balanceerde bijna op de rand van de oever, de bomen in de buurt van de rivier vermijdend. Haar ogen waren gericht op de bosrand, veel leven scheen er niet te zijn. Desondanks deed een geur haar gedachten ongelijk wensen. Ze zag nog net het tengere lijfje van een konijntje wegglippen. Ze drukte zichzelf als in een reflex tegen de grond en besloop langzamerhand de bosrand, waar ze het diertje had gezien. Toen ze het zandkleurige vachtje van het diertje zag sprong ze naar het diertje toe. Helaas glipte het net op tijd in een hol tussen de boomwortels. Ze gromde zacht en trippelde naar het hol. Ze graaide met haar poot in het hol, maar ze raakte niets. Nog een geïrriteerde grom verliet haar keelgat. Toen ze opkeek realiseerde ze pas dat ze in het bos stond, de rivier hoorde ze verderop nog stromen. Ze draafde op een vlot pasje terug richting de rivier.
Utah stapte op een takje, wat een licht gekraak veroorzaakte. Opeens hoorde ze de stem van een andere wolf. Lichtjes verschrikt keek ze op, waarna ze prompt tot stilstand kwam. De wolvin hief haar kop eens bij het horen van de andere wolf. "Wie zegt dat ik me verstop?" antwoordde ze lichtjes geïrriteerd terwijl ze achter een boom vandaan stapte. Het gestalte van een zwarte reu kwam op haar gezicht te staan. Haar reebruine ogen richten zich op een punt tussen de ogen van de reu voor haar. Ze keek anderen niet aan tijdens een gesprek, elkaar recht aankijken schepte een band - wat voor een maakte haar niet uit. En daar had Utah geen behoefte aan. Ontspannen ging ze recht tegenover haar nieuwe gesprekspartner zitten. "Maar nu zit je met mij opgezadeld." Amuserend gleden haar ogen over de zwarte vacht van de reu, waarna ze weer strak naar het punt tussen zijn ogen keek.}

_{Booker

"The mind of the subject will desperately struggle to create memories where none exist."

De blik van de wolf was heel de tijd op één punt gericht en dat was op de plek waar hij wat hoorde. Het geluid van een poot dat ergens op trapte en dat het vervolgens brak. In dit gebied kon je maar beter voorzichtig zijn. Er zaten beren, misschien niet veel maar ze zaten er wel. Toen hij de geur van wolf rook en er niet veel later ook nog eens een wolf naar hem toe kwam verdween al de spanning van zijn schouders. In plaats daarvan draaide hij zich volledig om en zette hij zich neer. Hij keek haar aan zoals hij altijd deed, juist zo zodat hij niet in de ogen zou kijken maar het wel leek alsof hij je recht aankeek. Booker wou niet alles van iedereen weten en hij wou ook niet dat iedereen alles van hem wist. Het was dan ook een gewoonten geworden van hem om iemand niet in de ogen aan te kijken. Hij deed het tegenwoordig zelfs automatisch. "Wie zegt dat ik me verstop?" Antwoordde wolvin op zijn reactie. Daarbij hield hij zijn kop een tikkeltje scheef om hem vervolgens zacht te schudden. "Dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat jij je niet schuil moest houden, met andere woorden; je moest niet gewoon verder wandelen of weet ik veel wat." Verklaarde hij rustig. "Maar nu zit je met mij opgezadeld." Zei de wolvin weer op haar beurt. Booker wist werkelijk niet of hij op dit moment moest lachen of juist moest huilen. Sociaal contact kan nooit geen kwaad maar hij was nu niet het type dat zeer sociaal is. "Geweldig." zei hij uiteindelijk. Het was duidelijk te merken dat het sarcastisch was, daar was geen twijfel over mogelijk. "Als ik dan toch met je opgescheept zit kan je beter je naam eens zeggen."}

_{De zwarte reu ging vrijwel meteen tegen haar in. Het schudden van zijn kop zorgde ervoor dat zij haar ogen in haar kassen omhoog rolde. "Dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat jij je niet schuil moest houden, met andere woorden; je moest niet gewoon verder wandelen of weet ik veel wat." Ze knikte ongeïnteresseerd met haar kop. "Oke betweter, als jij er zo over denkt vind ik dat prima," kibbelde ze een beetje naar hem. Waarom moest hij nou direct haar pret verpesten, dacht ze dat ze een trendy binnenkomst had gemaakt. Nee hoor, meneer de betweter dacht daar anders over.
De sarcastische woorden die over de lippen van de wolf heen rolden deed haar even nukkig kijken. Hoewel hij duidelijk maakte dat hij het niet geweldig vond dat zij in zijn gezelschap bevond, bleef zij koppig met haar achterste op de grond zitten. "Als ik dan toch met je opgescheept zit kan je beter je naam eens zeggen." Ze klom overeind op vier poten, keek de reu even scheef aan en huppelde toen een paar soepele pasjes langs de reu, richting de oever van de rivier, de reu de rug toekerend. "Urgh, wat cliché," mopperde ze in zichzelf gekeerd. Ze wendde haar kop weer naar de reu achter haar en draaide haar lichaam weer mee en zette weer een paar pasjes richting de reu. Ze was echt iemand die niet stil kon zitten. "Maar wat jij wil, meneer de betweter. Mijn naam is Utah," zei ze kalm. Ze zette nog een paar passen en draaide haar lichaam zo dat ze de reu weer tussen zijn ogen aan kon kijken. "En wat is jouw naam dan, tenzij je genoegen neemt met 'beterweter'."
Utah zette het weer op een lopen en trippelde met kleine, dansende pasjes een rondje op de kleine reu heen. Haar mondhoeken krulden een beetje omhoog. Toen draafde ze vlot een eindje voor hem uit. Ze keek achterom. "Nou meneer, zullen we eens een stukje gaan lopen. Ik bevries." Het was bijna een bevel haar woorden, de zwarte reu kon natuurlijk omkeren en weglopen. Toch verwachtte ze dat hij dat niet zou doen. Ze keerde haar hoofd weer voor zich en lichtjes huppelde ze door het dunne laagje sneeuw onder haar poten.}

_{Booker

"The mind of the subject will desperately struggle to create memories where none exist."

Blij was de wolf voor hem zeker niet toen hij zijn commentaar gaf. Hij schonk er echter niet veel aandacht voor. Hij keek haar enkel maar kort aan en toen ze begon te praten haalde hij enkel zijn schouders op om vervolgens over zijn schouder naar de rivier te kijken die wild aan het stromen was maar op enkele plaatsen was het nog wel bevroren. Enkel de stroming zorgde ervoor dat het water niet bevroor doordat het zo constant in beweging was. Als je goed zag kon het zelfs zijn dat je af en toe een vis zag zwemmen. Misschien moest hij straks maar eens een poging doen om er één te vangen, maar dan moest hij eerst van dat aanhangsel af geraken dat nu bij hem was en kennelijk zin had in een gesprek. Pas toen hij de teef naast hem voorbij zag komen en aan de rand van het water bleef staan keek hij weer op. "Maar wat jij wil, meneer de betweter. Mijn naam is Utah," Ze stelde zich voor als Utah, een naam die hij nog nooit eerder had gehoord en hij vond het eerlijk gezegd ook vrij vreemd klinken. Geluidloos sprak hij haar naam enkele keren uit om het gewoon te worden, maar het bleef even vreemd klinken als het al deed. "Moet dat soms iets betekenen of is het een betekenis loze naam?" het was niet om haar af te kraken, al kon het misschien wel zo overkomen op het moment, hij was gewoon nieuwschierig, en hij wou het gesprek nu het toch al bezig was aan de gang houden. Wie weet leerde hij vandaag misschien nog wat bij. De kans dat Utah wel degelijk wat betekende was er. "En wat is jouw naam dan, tenzij je genoegen neemt met 'beterweter'." Deze keer was het zijn beurt om eens met zijn ogen te rollen. "Noem me maar Booker." Wat kon hij anders doen? Hij kon moeilijk zeggen dat hij het niet wou zeggen want dan moest hij de bijnaam van 'Betweter' nog lang aanhoren. Hij had gewoon geen keus. "Nou meneer, zullen we eens een stukje gaan lopen. Ik bevries." Hij draaide zijn oren naar haar toe toen hij de toon hoorde waarop ze het zei. "Het klinkt alsof ik niet anders kan." Booker gaf zich maar gewoon gewonnen en stond recht. In tegenstelling tot haar volgde hij haar rustig, hij had geen reden om zich te haasten.

Note; Ik zal het maar zeggen; van 24 tot 26 april zal ik er niet zijn en dus niet kunnen reageren omdat ik op schoolreis ben. Gewoon zodat je weet waarom ik niet zal antwoorden die dagen. ^_^}