Kearn liep rustig rond. Rabbit hills. Het was wat met al die gebieden van Adanti. En hoewel het Rabbit Hills werd genoemd waren er weinig te zien. Waarschijnlijk hadden ze de massieve reu al gespot en maar besloten dat het slim was om te vluchten. Was ook logisch, als klein konijn wou je geen aanvaring met een grote wolf. Of een wolf in het algemeen. Kearn keek eventjes rond met zijn blauwe ogen. Hij nam rustig de plekjes in zich op en besloot toen dat er een bepaald plekje tussen de heuvels wel erg lekker zou zijn om uit te rusten. En langzaam liep hij er naar toe. Totdat een geur zijn neusvleugels indrong. Hoewel de geur van konijnen er altijd wel hing, was deze dichtbij. En de wolf zette zijn sprintje in, zocht en vond het konijn wat hij rook.
Met een snelle beweging hapte hij en raak ook. Het gebeurde niet vaak dat de reu in een keer een snel dier als een konijn ving, dus hij dankte de goden dat het lukte. Hij beet het beestje zijn strot dicht totdat hij stikte en liep met zijn konijn naar het plekje tussen de heuvels en plofte daar naar. Waar hij rustig het beestje aan stukken begon te trekken.

Kalm keken de ijzig blauwe ogen van een slanke wolvin in het rond. Al een paar uur struinde ze rond op de Rabbit Hills opzoek naar een prooi. De laatste paar dagen had z maar bar weinig gegeten en dat begon zichtbaar te worden. Haar bruin/zwarte pels begon dof te worden en enkele botten waren duidelijker te zien dan normaal. Ze haatte het om zichzelf zo te zien. Maar zolang ze geen succesvolle jacht had gehad en ze een te grote trots had om te gaan bedelen bij andere wolven, moest ze er maar op voort teren.
Het geluid van haar darmen die schreeuwde om voedsel, zorgde ervoor dat de wolvin in elkaar kromp. Ze moest snel iets te eten hebben, anders zou ze nog ter gronde gaan hier. Ze gromde eventjes en keek op toen ze de geur van een konijn opving. Dat werd wel eens tijd! Ze spande haar slanke poten en rende achter de geur aan.
Opeens drong het geluid van een tweede stel poten tot haar door. Vanuit haar ooghoek zag de wolvin hoe een grote, zwarte reu haar konijn van kant maakte en begon op te eten. Een gefrustreerde grom kwam uit haar bek, terwijl ze nijdig op de reu afstapte. "Vind je het wat, de prooi van iemand anders jatten," beet ze hem toe. Haar ijzig blauwe ogen staarde in de blauwe ogen van de reu. Ze schatte hem niet zo heel veel ouder dan haar, maar als dit op een gevecht uitliep, was ze zwaar in de minderheid. Ze moest dit anders zien te overleven, anders had ze een groot probleem. Een heel groot probleem.

"Vind je het wat, de prooi van iemand anders jatten," klonk er op eens. Oh god. Wat had hij nu weer gedaan. Nou ja, prooi gejat. Maar dat was onbewust. "Stond je naam erop dan?" zei hij. "Oh sorry. Nou wacht even dan, ik kijk het even na." De reu draaide het konijn en keek eventjes. "Sorry nee. Geen naam." zei hij tegen hem en at gewoon door. De wolvin mocht proberen hem om te krijgen. Al was daar nu niet meer veel aan te doen in zijn liggende positie, maar goed. Ze zag er uitgemergeld uit en leek meer dood dan levend. "Vertel me is uit welk graf jij bent gekropen dan?" vroeg hij aan d'r. "Misschien dat ik dan nog een konijn vang toevallig." Om een beetje de prijs terug te betalen aan haar. Kearn had niet helemaal geen hart. En deze wolvin was misschien na drie stappen al te moe om nog maar te bewegen. Dus ja, hij kon wel wat terug doen.

"Stond je naam erop dan?" De wolvin rolde met haar ogen. Fijn, nu had ze een of andere idioot aan d'r broek hangen. Daar was ze nou niet echt blij mee. Echt alles wist haar vandaag chagrijnig te krijgen. "Oh sorry. Nou wacht even dan, ik kijk het even na." Een geïrriteerde grom kwam uit haar witte bek, terwijl ze haar nagels in de zachte aarde sloeg en geërgerd begon te klauwen. Ze hielt zichzelf in om de reu niet aan te vallen, omdat ze wist dat ze zo'n gevecht waarschijnlijk toch niet zou kunnen winnen. "Vertel me is uit welk graf jij bent gekropen dan?" Haar ijzige blauwe ogen gleden over de nachtzwarte vacht van de reu, maar eindigde uiteindelijk weer bij zijn blauwe ogen. "Een betere dan jij, in ieder geval," sprak ze stug. De wolvin was niet zo snel van haar stuk te krijgen, daarvoor had ze al genoeg mee gemaakt. "Misschien dat ik dan nog een konijn vang toevallig." "Ik kan mijn eigen maaltje wel vangen!" beet ze de reu toe. Al had ze direct spijt van haar uitbarsting. Ze had nauwelijks nog de kracht om recht op d'r poten te blijven staan en haar zicht begon steeds waziger te worden. Ze moest echt wat eten, maar ze zou nooit voedsel aannemen van een vreemde. "Maar ... Misschien, deze keer," sprak ze erachter aan, verslagen door haar eigen lichaam. Damn, ze had hier zo'n hekel aan. Nu was er weer een gat in haar trots geslagen. Geweldig.

"Een betere dan jij, in ieder geval," sprak ze. Ja tuurlijk. "Dat geloof ik graag." zei hij tegen haar en at de laatste stukken van het karkasje af.
"Ik kan mijn eigen maaltje wel vangen!" sneerde ze meteen naar hem. Goed. Prima. Maar Kearn durfde te wedden dat ze dan binnen de kortste keren ergens dood lag omdat ze uitgehongerd was. "Maar ... Misschien, deze keer," Kijk. "Toch toegeven he?" zei hij tegen haar. "Goed," begon de reu die weer op zijn poten kwam. Hij keek eventjes. Er waren al een hoop konijnen weer uit hun holen gekomen om te kijken. "Ik zal is kijken wat ik voor je kan doen." Kearn liep rustig weg van de heuvel en begon met het besluipen van konijnen.
Het duurde ook niet heel erg lang voordat hij terug kwam en een konijn voor de wolvin haar poten kon gooien. "Hier." zei hij tegen d'r. Zwak schaapje. "Kan het zwakke wolfje haar naam nog wel kwijt bij de grote vriendelijke reu." Zo vriendelijk was hij niet, maar goed. Het ging om het idee.

Ze haatte het, ze haatte zichzelf. Ze had toegeven dat ze zwak was. Of, in ieder geval te zwak om voor zichzelf te zorgen. Nu zou ze een lachertje worden binnen dit gebied. Geweldig, echt geweldig. Ze moest ze wel met een hele goede truc komen om zichzelf weer een beetje overeind te helpen. Maar eerst wat eten. "Toch toegeven he?" De wolvin keek de reu niet aan, voor het eerst sinds ze hem had ontmoet, had ze weggekeken om zijn blauwe ogen te kunnen omzeilen. "Ik zal is kijken wat ik voor je kan doen." Nog steeds zei de wolvin niets. Ze wilde het niet erger maken dan dat het al was. Want daar begon het momenteel wel op de lijken.
Rustig keek de wolvin toe hoe de zwarte wolf snel een konijn van kant maakte en voor haar poten neerlegde. Ze knikte als een bedankje en begon zich daarna langzaam te goed te doen aan het nog warme diertje.
Na verloop van tijd vulde zich het lege gevoel in haar maag, waardoor ze langzaam haar krachten weer voelde terug keren. "Kan het zwakke wolfje haar naam nog wel kwijt bij de grote vriendelijke reu." Ze vernauwde haar ogen terwijl ze de reu aankeek. Ze wist nog steeds niet zeker of ze deze reu wel of niet kan vertrouwen. Maar goed, hij had haar zo ongeveer gered, dus ze moest nu wel. "De naam is Lust. En jij mag wezen?" vroeg ze daarna, terwijl ze verder at van het konijn, haar ogen op de reu gericht houdend.

"De naam is Lust. En jij mag wezen?" Lust. Oh jeetje. Kearn keek eventjes naar de wolvin die het konijn aan begon te eten. Goed dan. Hij had nu zijn naam tegoed aan haar. "Kearn." zei hij toen tegen haar. Hij had een konijn gevangen voor d'r. Dus nu was het wel oke. Ze was tenminste hierna geen uitgehongerd sneu beest meer. Kearn kon best wel oke doen tegen bepaalde wolven. Soms. Deze wolvin was sowieso niet echt zwak geweest als hij zag hoe ze op hem af was gekomen nadat hij het konijn had gevangen. Ze had een grote bek en stond haar mannetje wel, dat zag hij ook. Ze was nu alleen verzwakt omdat ze geen eten had. En dat kwam waarschijnlijk doordat het niet makkelijk te vangen was. En dan zwakte je langzaam steeds meer af en werd het er niet beter op. "Dus, vreet je verder nog iets uit hier of hang je gewoon rond?" Al die vragen.