Zijn lichaam trilde hevig en zijn zijn longen konden zich niet snel genoeg vullen met lucht na zijn idee. De grote boze wolf was neer gehaald door zijn eigen lichaam. Hier lag hij dan op zijn zij met een aangevreten konijnen lichaampje naast hem. Zijn hartslag bonkte in zijn oren en elk zacht geluid deed zijn oren suizen. Hij had werkelijk geen idee wat er gaande was. Zijn botten knarsten zonder ze te bewegen. Het voelde of duizenden naalden binnen zijn huid waren verdrongen en zich een weg nar buiten proberen te banen. Het deed pijn! Zelfs voor iemand die zeker tegen een stootje kon. Hij kneep zijn oogleden dicht en klemde zijn kiezen op elkaar. Weer kwamen er golven van helse pijn vanuit zijn poten. Er kraakte iets wat hem deed denken aan het breken van een konijnen bot alleen dan erger. Het duurde ook niet lang voordat hij door had dat zijn eigen bot was dat brak. ‘’WHAT THE BLOODY FUCK IS GOING ON..’’ sprak hij nors maar met een zekere trilling in zijn stem. Zijn groene ogen die zich groot maakte en zijn pupil bijna zo klein dat hij amper zichtbaar werd. Als hij de gave had om bleek te worden was dit ook zeker gebeurd. Zijn blik gericht op zijn misvormde poot. In een rare kreukel die enkel gemaakt kon worden door een breuk. Het bot dat zich door de laag huis en haar probeerde heen te prikken. De wolf voelde zich machteloos, voor het eerst in tijden. Hij slaakte een zucht en liet zijn kop met een plof vallen. Zijn lichaam voelde zwaar en voor even was de pijn gestopt. Hij had gehoord over Fuerza’s en de gave’s die een wolf kon bezitten. Hij had het nooit geloofd en wilde het ook eigenlijk niet. Maar dit.. dit kon geen natuurlijk verschijnsel zijn, ook hij zou verdoemt zijn tot één van die wolven. Voor een tijd bleef hij enkel liggen, wetend dat dit niet de eerste en enige keer zou zijn dat hij dit zou meemaken. Zijn oren vouwde zich in zijn nek waarbij er een gevoel vanuit zijn lichaam kwam dat hij niet kon beschrijven. Het was hitte vermengt met pijn. Zijn poot vervormde zich en zijn oude staat, en Dwayne gromde bij de pijn scheut die het met zich mee bracht. Hij had en ondraagbaar heet de pijn begon hem meer te ergeren dan dat hij er last van had. Hij had hier genoeg van klaar met die onzin! Hij wachtte tot het ergste pijn voorbij was en hief toen zijn lichaam op. Verbazing wekkend niets, er gebeurde niets. De pijn leek nooit geweest te zijn. Dwayne hielp zichzelf op zijn poten en terwijl de massieve reu stond speurde hij zijn lichaam af. Er was niks anders, maar het voelde niet het zelfde. Er was iets anders, iets onderhuids. Dwayne had de neiging met zijn eigen tanden zijn huid te doorboren om te zien wat er gaande was, maar liet het voor wat het was. De warmte stroomde nog steeds door zijn lichaam en hij had een nogal benauwd gevoel. Hij sperde zijn neusvleugels om extra lucht te inhaleren. Waarbij er niet alleen de koele lucht binnen drong maar ook zeker een geur, een verse geur van een wolf. Ergens wilde hij de wolf het liefst ontlopen, maar misschien was dit zijn kans om meer te weten te komen over die Fuerza’s.

Toen Dwayne zijn poot wilde opheffen om zich voort te bewegen ging dit amper. Zijn poten waren zwaar like, onnoemelijk zwaar. Met een opgeheven wenkbrauw en een tha hell blik staarde hij naar zijn poten. ‘’Bloody hell, that’s not good.’’ Mompelde hij ongelovig tegen zich zelf. Bij zijn tweede poging ging het beter, zijn poten waren zwaar maar hij kwam vooruit. Waarschijnlijk zag het er ook uit dat hij moeite had het was ook eerder schuifelen dan echt lopen, maar goed het scheelde hem ook ergens maar weinig over hoe hij er uit zag. Er kon geen wolf hem zoveel fysieke pijn bezorgen dan dat hij net had meegemaakt. Als een bevalling zo zou voelen kon hij ergens het respect opbrengen voor wolvinnen die dat moesten doorstaan. En net toen hij ligt moest grijnzen door zijn gedachten kwam er een wolvin in zicht. Zijn groene ogen staarde naar haar verschijning. Hij was geen ster in het voor oordelen van een wolf, dus het was een hele verassing met wat soort dame hij te maken kreeg. Aan haar wonden te zien had ze in gevecht gezeten. Pittige dame? Of slechte jager? Onderschatte prooi? Ze lag in ieder geval niet te janken van de pijn, wat toch mededeelde dat ze tegen een stootje kon. Hij naderde tot een meter of twee/drie toen stopte hij met het slepen van zijn poten. Hij zei nog niets en kneep zijn ogen wat samen, hij was niet een type dat makkelijk een gesprek startte. Hij hield van stiltes, en hij ging beter om met wolven die dat konden waarderen. Het cliché hallo, wie ben je, lekker weer gebrabbel zou je uit zijn mond niet horen komen. ‘’Slechte dag?’’ sprak hij kalm. ‘’Niet dat het jou interesseert het te vertellen en mij te luisteren maar goed moet op een manier starten met een zielloos gesprek zoals de rest van de wereld hem start. ‘’ Voegde hij er aan toe. Hij sprak rustig en had haar sinds dat hij sprak nog niet aangekeken. Ze rook vaag bekend, alsof ze een geur met zich mee droeg dat hem was opgevallen, maar hij de link niet bij kon leggen. Zijn ogen die nog steeds tot spleetjes waren gevormd richten zich op haar om haar te pijlen over wat ze dacht en hoe de degelijk oudere wolvin ging reageren. ‘’of moet ik u zeggen.’’ Sprak hij droogjes met een iets geheven wenkbrauw en kleine bijna onzichtbare krulling in de hoeken van zijn muil. Zijn lichaam gaf hem nog steeds wat vlagen van steken maar, hij probeerde zich er bij neer te leggen. Er was niets aan te doen voor nu, zolang het niet erger werd dat hij hier moest gaan zielig wezen voor deze teef was het goed. Hij liet zich door zijn poten zakken en plofte mijn zijn achterste op de grond. Wachtend op enig reactie die de teef hem zou geven.