Kearn liep door Linger City. Hij had de verhalen wel gehoord over hoe het vroeger bewoond was door mensen. Maar die waren nu verdwenen. Kearn vond het niet zo heel erg, mensen waren alleen maar een last en zaten alles dwars. Ook waren ze gevaarlijk, dus hij hoefde ze niet. De zwarte reu liep rustig door de nacht. Koele wind streek zijn vacht, maar die was alles behalve koud. Het was redelijk warm weer voor een nacht als dit, dus het deed hem wel goed om wat koude wind langs zich te voelen. Zijn blauwe ogen keken rond en zochten naar iets bijzonders. Iets waar hij misschien wat mee kon. Maar nee, er was niks.
Kearn zuchtte en plofte neer voor een oud gebouw, het stond waarschijnlijk op instorten. Het was in elk geval niet meer wat het geweest was. Hij probeerde zich te bedenken hoe het eruit gezien had moeten hebben toen het nog in volle glorie was met mensen. Het was hier vast een stuk minder duister geweest. Maar dan was hij ook nooit hier geweest. Het duistere trok hem altijd aan. Het was iets rustgevends. Iets waar niet veel wolven zich in vonden. Dus dat was goed. De grote zwarte wolf keek nog een keertje rond. Nee, er was niemand hier.
Open voor iedereen! (:

Kearn wist wel dat er een kleine pup liep. Hij voelde de aanwezigheid van het kleine beestje. En vaagjes wende zijn ogen nu wat meer aan het duister zodat hij de silhouetten van elkaar kon onderscheiden. Ze kwam zijn kant op. Kearn hief een wenkbrauw en keek eventjes. "Wat doe jij nu nog buiten pup?" vroeg hij. Het was donker en koud. Het was eigenlijk zo dat puppies nu allang onderdak moesten hebben en ergens veilig moesten zitten. "He is allang bedtijd geweest voor jou." zei hij tegen d'r. Hij had niks met pups. Ze gilde, maakte belachelijk veel geluid, rende voor je poten en waren ontzettend lastig met leren. Hij had nooit van ze gehouden. Maar dat kon komen omdat pups van een ander altijd lastiger leken dan die van jouw. En irritanter. Hij had ooit een pup gemarteld. Het beest was tegen hem op gelopen en flikte het later nog een keer. Puppyhersens waren makkelijk te kwellen met zijn Fuerza.

"Ik ben geen 'Pup', ik ben Awane!" zei de pup. Oh ja. Vast en zeker dat het nog een pup was. Aan het gedrag en grootte te zien was ze net nog geen jaar. Nou ja, misschien iets langer dan dat. Maar het was nog steeds klein. "Awane. Ook goed. Het beestje moet een naam hebben, toch?" zei hij en kwam wat overeind. "Wat doe je zo laat nog buiten?" vroeg hij. "Voordat je het weet lig je aan stukken." Er waren vast een hoop grote wolven die het voorzien hadden op pups zoals zij. Zoals hem. Kearn was puur iemand die handelde voor zijn eigen vermaak. Of als je hem uitdaagde. Hij kon er vaker alleen maar om lachen. Kearn keek eventjes naar achteren voordat hij weer naar de pup keek. Hij was ook maar twee jaar, maar dat maakte niet uit. Pup zag er niet uit alsof hij hem elk moment aan kon gaan vallen.

"Lopen. Nou goed?" zei ze nijdig. Oh god. Het kindje was nijdig geworden. Kearn grijnsde. "Ja hèhè! Hoe kan je het nou weten als je aan stukken ligt! Dan ben je dood! Dan weet je niks meer!"
"Weet je het zeker? Wil je het niet misschien uitproberen?" vroeg hij aan haar. "Geloof je toevallig niet in geesten? Je weet wat ze over deze stad zeggen toch?" Dat het er spookte. Maar dat was vast niet zo. Geesten bestonden niet. Ze waren een verzinsel om wetenschappers en mensen bezig te houden. Ze te laten geloven dat hun dooie familieleden nog aanwezig waren. Hun laatste beetje hoop om aan vast te klampen terwijl ze hun verlies verwerkte.
Het duurde even, maar er kwam een lantaarnpaal naar beneden. Kearn dacht eerst dat hij afbrak. Maar toen hij goed keek zag hij dat het spul vloeibaar werd en oploste. Het omringde hun en hun poten. Dat kon niet goed zijn. "Wat flik je me nou pup?" brieste hij geïrriteerd naar haar. Je moest Kearn echt niet pissig maken. "Jij dacht zeker dat jouw kracht grappig was? Wacht maar tot ik die van mij loslaat op dat miezerige koppie van je." gromde hij kwaad. Hij kon de wolvin met zijn kracht laten denken dat ze hem uit die prut moest halen. Terwijl ze zelf ook nog doorhad dat ze haar controle verloor. Kearn grijnsde terwijl hij keek en zijn kracht langzaam toepaste.

Het lukte. Hij kreeg zichzelf uit de prut van de kleine pup. Kearn grijnsde. Er was wel wat weerstand, maar het zwakke geestje van de pup was snel gebroken. "Er zitten jou een hoop dingen dwars. Dat voel ik." Maar hij was niet in staat gedachten te lezen. Hij wist alleen dat je makkelijk iemands wil brak als er grote emotionele kracht achter zat. Of andere reden. Maar dit was waar hij nu van uit ging.
Het leukste aan zijn kracht was nog wel het zien van de angst in de ogen van de wolven als ze hun macht verloren over hun gedachte. Dat ze dachten dat wat hij hun opdrong, het goede was. Dat was het leukste. Kearn had graag dat naar hem geluisterd werd. En daar zat ook nog wel redenen achter. Waar hij zelf niet meer aan dacht. Te ver in je verleden blijven liggen maakte je zwak en slap. Je werd er niet beter op. "Wat het ook is. Laat het los." zei hij. "Het maakt je alleen maar zwakker dan je al bent."