There's always life [open]

_{Sunset

Misschien was het ook wel dom van haar geweest. Om zomaar weg te gaan, recht in de wildernis waar ze eigenlijk helemaal niet zoveel vanaf wist. Ze had weliswaar geen ouders meer, maar ze had wel steun gehad van de wolven uit het land waar ze vandaan kwam. Waarom had ze zich door één troep wolven laten wegjagen? Omdat ze zwak was. Omdat ze durfde. Omdat ze onderdanig was. Ze haatte dat woord, onderdanig. Maar ze wist dat ze het was. Verlegen, onzeker en héél erg onderdanig. Daar was geen twijfel aan.

Langzaam sjokte de wolvin door de hoge velden van Lavendel. De paarse bloemetjes bleven kleven aan haar vacht en brachten hun geur erop. De oren van de wolf waren tegen haar kop gedrukt en haar kop en staart waren laag. Ze rende door de lavendelvelden, opzoek naar een waterbron. Die ze niet vond. Op een open veld bleef ze staan, hoorde haar maag rommelen en zakte door haar dunne pootjes heen. Ze was mager. De reis hier naartoe had de wolvin uitgeput. Ze was weggejaagt, en had geen tijd gehad om te eten of te drinken. s' Nachts had ze zich verscholen in grotten waarvan de openingen te klein waren voor de andere wolven om door te kunnen. Tot ze op een ochtend wakker werd en de wolven terug waren gegaan en haar aan haar lot overgelaten hadden.

Sunset zuchtte en legde haar kop in het gras. Jagen. Het woord spookte door haar hoofd. Ga jagen! De pup stond weer op en liep moeizaam verder, toen ze het geurspoor van een konijn oppikte. Ze volgde het en kwam uiteindelijk bij het beestje uit, wat haar ookal gezien had. Maar te laat. Sunset sprong direct op het bruine konijntje en beet de nek door. Hongerig at ze het diertje op. Ze schrok toen ze een tak hoorde kraken achter haar en draaide zich met een ruk om. Ze keek recht in twee wolvenogen.}

De grote bruine ogen van de wolf keken zoekend om zich heen. Op zoek naar een teken van leven, maar het was iets dat hij niet zo snel vond. Maar een korte tijd geleden was hij nog wat op het spoor, maar zijn pooi was hem weten te ontvluchten. Hij had nog steeds geen idee hoe het hem gelukt was, maar het konijn dat hij aan het volgen was, was weten te ontkomen tot een zekere ergernis bij Booker. Het was niet dat het hem normaal zou irriteren maar gewoon het feit dat hij honger had en zijn maag klaagde om eten maakten hem wel geïrriteerd. Hij wist dat hij zich er eigenlijk druk om zou mogen maken. Er liep hier genoeg rond. Er waren genoeg dieren die hij zou kunnen vangen maar het zou je kunnen verbazen wat honger allemaal met je kon doen. Booker duwde zich uiteindelijk dan weer recht en schudde zich uit. Verschillende takjes maar ook zand vlogen uit zijn zwarte vacht. Alles geraakte er echter niet uit maar daar maakte hij zich niet druk om. Aan een trage looppas liep hij verder. Zijn poten raakte telkens de grond waarbij je soms zacht een takje bij kon horen breken. Zijn zwarte neus stak hij de lucht in om de geur van een prooidier te vinden maar de geur van lavendel was te overweldigend om veel anders te reuken. of toch zeker voor Booker. Het was nu niet dat hij een geweldig reukvermogen had, slechter dan dat van sommige andere wolven maar het was nu niet dat hij totaal niets rook, enkel als er een veel te straffe geur was kon het wel eens zijn dat hij andere geuren veel slechter kon plaatsen. Laat staan kan ruiken.

Het had een tijdje geduurd maar uiteindelijk had de wolf wat kunnen vinden. Hij had het spoor van een konijn gevonden en als hij zich niet vergiste was dat hetzelfde beest als vanmorgen. Booker liet zich door zijn poten zakken en kwam traag dichterbij. Zijn bruine ogen waren enkel maar op het konijn gericht. Hij hielt er geen rekening mee om niet in het beest zijn ogen te kijken. Hij moest er ook geen rekening mee houden want zijn Fuerza werkte enkel op soortgenoten. Andere wolven dus. Zijn roze tong liet hij over zijn lippen glijden als hij dacht aan de smaak van het konijn toen het beest eenmaal zichtbaar was. Juist op het moment dat hij zich wou afzetten was een andere wolf naar voor geschoten. De onbekende wolf was duidelijk veel jonger dan Booker, dat kon je gewoon zien aan de bouw van haar lichaam. Booker was zelf niet al te groot maar het was duidelijk dat hij volwassen was. Uit frustratie kneep hij zijn ogen dicht om ze na enkele seconde weer te openen. Traag stond hij op en liep naar de onbekende toe die al bezig was met zijn maaltijd op te eten. Waarschijnlijk moest ze Booker hebben horen aankomen want in een ruk draaide ze zich om. Hij keek haar strak aan, of het leek voor de andere wolf toch dat Booker haar in de ogen aankeek. In feite keek hij zo dat hij haar niet in de ogen keek maar dat het wel zo leek. "Wel wel kleintje. Ik hoop dat het gesmaakt heeft." Zei hij. Zijn stem klonk rustig en beheerst, maar je kon de irritatie toch horen.

Note; Niet geweldig maar ik hoop dat je er wat mee kan x3

_{Sunset

Sunset richtte haar ogen niet meteen in die van de andere wolf. Snel liet ze haar blik over de zwarte vacht gaan van de reu die tegenover haar stond. "Wel wel kleintje. Ik hoop dat het gesmaakt heeft." de stem van de reu klonk rustig, maar toch kon Sunset zijn irritatie horen. Sunset deed een aantal stappen achteruit, begroef snel de botjes van haar prooi en richtte zich op de wolf. "Z-zeker. Wie ben jij?" misschien was dit een beetje direct, maar Sunset had het niet op vreemden, ookal kon ze niet overleven zonder vrienden, dan was haar al eens getoont. Maar ook was haar al snel getoont dat je andere niet zomaar je vertrouwen moest geven. Vertrouwen moest je verdienen, niet krijgen om het daarna weer stuk te kunnen maken.

-blergh...-}

Het kleine ding zette meteen enkele stappen achteruit toen dat Booker wat zei. De overgebleven botjes begroef ze nog snel voor ze de zwarte reu voor haar weer aankeek. Dat ze dat nog deed. Ze kon net zo goed de botten gewoon laten liggen, het zou toch niets uitmaken enkel dat andere roofdieren de geur niet meer konden reuken en dus niet te weten zouden komen dat er iemand hier net een maaltijd had. "Z-zeker. Wie ben jij?" Ze gaf antwoord op zijn vraag, en dat irriteerde hem nog harder. Hij had geen antwoord veracht en eerlijk gezegd wou hij ook helemaal geen antwoord krijgen. "Dat is dan goed voor jou want dat daar was van mij." Sprak hij nog steeds op dezelfde toon. Direct was ze zeker wel, meteen al vragen wat zijn naam was. Booker had geen zin om erop te antwoorden, maar hij had weinig keus. "Ze noemen mij the False Sheperd." Antwoordde hij dan maar. Nee hij wou niet dat degene die zijn eten gestolen had meteen zijn echte naam wist.

_{Sunset

"Dat is dan goed voor jou want dat daar was van mij." Sunset kromp ineen. "Ze noemen mij de False Sheperd," luidde het antwoord op haar vraag. "M-maar ik zag je helemaal niet! Je was hier nog niet toen ik het konijn rook... Ik rook geen andere wolf. Het spijt me..." Sunset was door haar poten gezakt, lag laag boven de grond, in haar gebruikelijke onderdanige houding. Wat wel gevaarlijk was, voor haar. Ze toonde nu duidelijk aan de wolf dat ze bang was, en hij zou makkelijk kunnen zien dat ze niet gebouwt was om te vechten. De zwarte reu was ook niet erg dik, maar had meer spieren dan haar.}

Ze kromp meteen in een toen Booker zijn woorden had uitgesproken. Het was inderdaad misschien grof en misschien had hij het ook niet moeten doen maar iedereen zou zo reageren als die honger had. "M-maar ik zag je helemaal niet! Je was hier nog niet toen ik het konijn rook... Ik rook geen andere wolf. Het spijt me..." Een korte zucht kwam uit Booker zijn mond terwijl hij zich neerzetten. Zwijgend bleef hij daar zitten en zijn tong liet hij even over zijn rug heen gaan om zijn vacht goed te leggen. Ze had zich tegen de grond gedrukt en kwam onderdanig over. Het was gevaarlijk, sommige wolven zouden ervan profiteren en misschien aanvallen, maar zo was Booker niet. "Maakt niet uit, ik zoek wel wat anders." Zei hij uiteindelijk met tegenzin. Hij kan gewoon niet kwaad blijven op jonge wolven. Je kan het wel een zwakte noemen want hij zou ze altijd beschermen, als hij ze kende natuurlijk. "wat is jou naam?" Vroeg hij uit beleeftijd, al paste dat niet bij Booker.

_{Sunset

De wind blies zacht door haar vacht, terwijl de zon onder de boomtoppen kroop. De zon gaf een glas over de vacht van de twee wolven. Sunset zag dat de blik in de ogen van de wolf iets milder werd. "Maakt niet uit, ik zoek wel wat anders." zei de wolf toen maar. Sunset ging voorzichtig zitten, maar niet helemaal rechtop, nog wat in elkaar gezakt. "Wat is jouw naam?" vroeg de wolf aan haar. "Sunset," het woord kwam zacht uit haar mond. Natuurlijk was ze geschrokken van de wolf. Sunset draaide haar kop naar de ondergaande zon. "Er lopen hier ook herten van de grootte dat het te groot is voor jou. Volgensmij ben je sterk genoeg om zo'n beest te vangen." zei ze voorzichtig.}

Booker wist werkelijk niet wat hij moest doen. langs de andere kant wou hij de kleine de stuipen op het lijf jagen en haar laten boeten voor het konijn dat zij had opgegeten maar langs de andere kant wou hij het ook weer niet. Zoals ze zelf zij, ze wist waarschijnlijk niet eens dat hij in de buurt was en dacht dat het konijn van niemand was. het was haar fout niet en ze had het eerlijk gevangen. Als Booker nu gewoon wat sneller was geweest en het beest van de eerste keer had gevangen dan zou hij nu al wat gegeten hebben. Daarom dat de oudere wolf zich maar gewoon overgaf. Hij kon het haar gewoon niet kwalijk nemen. "Sunset," Stelde de wolf zich voor. Als begroeting knikte hij even kort. Haar stem was nog steeds zacht, waarschijnlijk was ze nog steeds in een lichte shock. "Er lopen hier ook herten van de grootte dat het te groot is voor jou. Volgens mij ben je sterk genoeg om zo'n beest te vangen." Kort snoof Booker even. Ja het was waar je kan ze hier vinden, maar je moet ze nog kunnen vinden. "Als ik er één tegen kom tenminste." Weer gromde zijn maag even en zuchtend sloot hij zijn ogen. "Ach ik vind nog wel wat." Zei hij.