Chanouk liep langs een meer, ze hoorde een waterval. Ze hoorde niet echt een waterval, maar ze wist dat het een waterval was. Ze hoorde namelijk het kolkende water, het water dat naar beneden kolkte. Ze herkende het van een plek waar ze ooit was geweest. Chanouk was nog steeds een klein beetje haar geheugen kwijt, maar het kwam goed. Ze wist immers al weer dat ze het geluid herkende.
Opeens hoorde Chanouk een schreeuw, tenminste daar leek het op. Hij was van een wolf. Ze had de wolf al eerder geroken maar wist nu zeker dat hij er was. Ze was bang, bang dat de wolf haar iets zou doen. Daarom besloot ze om toch maar onzichtbaar te worden. Ze had het nog niet echt onder controle dus was ze bang dat ze opeens zou opdoemen, dat zou fataal kunnen zijn.
Ze liep verder, nu niet meer zichtbaar. Ze zag de wolf staan, het was een witte wolvin. Ze was een stuk ouder dan haar. Ze was niet net jong volwassen, ze was al lang volwassen. Chanouk vond dat niet erg, maar zichtbaar worden durfde ze nog niet. Ze stond en was stil, ze dacht en zei niks. Ze bewoog, ze ging zitten. Ze ging zitten op de met stenen bedekte grond. Het was een koude grond. De kou trok langzaam omhoog naar haar over haar rug naar haar hoofd, hierdoor verloor ze de controle. Ze voelde dat ze langzaam verscheen. Ze was niet meer onzichtbaar. Ze probeerde de controle weer te pakken, maar het was tevergeefs. Zo zat ze daar, te hopen. Ze hoopte dat de wolvin haar niet had zien verschijnen, maar dat ze haar pas later zag. Ze wachtte af, het duurde lang, langer dan ze dacht..

Boem, ze kreeg opeens haar hele geheugen weer terug. Bam, niet meer leven zonder angst. Ze wist alles weer. Chanouk staarde voor zich uit, denkend aan de dingen die waren gebeurt, haar ouders en 2 broertjes, met een broertje was ze een tweeling. Zij was altijd de oudste geweest, dus moest ze ook vaak voor haar twee kleinere broertjes zorgen. Ze had het nooit eerlijk gevonden, hij was toch tegelijkertijd met haar geboren..
Toen ze een half jaar oud was gebeurde er iets vreselijks. Haar vader, moeder en haar twee broertjes hadden een klein verrassingsfeestje georganiseerd. Ze vond het geweldig, een dag om nooit meer te vergeten. Maar toen gebeurde het, het vreselijke.
Ze werd wakker geschud uit haar net teruggekomen beelden; "Sodemieter eens een eind op!" werd er tegen haar geroepen. Dat was de wolvin geweest, ze had haar waarschijnlijk zien liggen. Nog wat bezonken in haar gedachten keek ze op naar de wolvin. Ze bleef liggen. Ze wilde helemaal niet opstaan, het was haar recht om te blijven liggen. De wolvin riep nog een keertje; "Wat doe je hier, en waarom zit je zo stom niets te doen?" Haar oren waren nu tegen haar schedel aangedrukt. Wat ik hier doe, dacht Chanouk. Liggen natuurlijk.
Chanouk was geïrriteerd, geïrriteerd geraakt door dat teefje. Omdat Chanouk geen zin had om haar geïrriteerde houding niet te uiten zei ze: "Doe is even rustig! Ik lig hier gewoon, dat zie je toch. Ik wist niet dat ik tegen je moest praten of een vergunning moest vragen!" Haar stem verhief terwijl ze dit zei. Ze was hier niet alleen de baas, zij had ook wat te zeggen. Ze keek de andere kant op, bleef gewoon liggen en wachtte af.