The wing of the Falcon brings to the king, the wing if the crow brings him to the cemetery.

De schemering begon te vallen en de oranje en gele kleuren van de ondergaande zon ebden steeds verder weg van de horizon en de maan zou vroeg of laat zijn plaats innemen en de sterren zouden die vergezellen, al waren ze niet altijd even zichtbaar op de winternachten, waar de wolken het zicht belemmerden.
Hoewel de lavendel bedolven was onder een laag sneeuw, kon je de kenmerkende geur van de bloemen toch ruiken. De meeste planten stierven in de winter, ze trokken zich terug om aan het begin van de lente weer op te komen en te bloeien. De reebruine ogen van Utah gleden over het brede gebied, ontspannen zuchtend. Ze was opgelucht van de open ruimte van de weide, het hielp haar om haar hoofd leeg te maken en tot rust te komen. Ze haatte het bedrukkende gevoel op haar borstkas, te wijten van de benauwde bossen en de grotten. Ze werd er licht in haar hoofd van, kreeg een stokkende keel. Ze kon wel door de wouden lopen, zolang de bomen niet te dicht op elkaar stonden en hun bladerdek hoog zou zijn. De wolvin kon echter geen stap zetten in een grot, alleen maar eraan denken deed haar nekharen omhoog staan. Ze was echt bang voor grotten, terwijl het een natuurlijke schuilplaats was voor wolven. Nee, zij sliep liever onder de sterrenhemel. Het gaf haar een veilig gevoel, al was het natuurlijk een stuk onveiliger dan wegkruipen in een diepe grot.
Met kleine stappen vervolgde de kleine wolvin haar pad tussen de bloemen door. Haar pootafdrukken werden zichtbaar in de maagdelijke sneeuw. Het gekras van een kraai galmde over het gebied, waarna Utah de zwarte vogel elegant door de lucht zag suizen. Zij was het kraaienkind, al stigmatiseerden anderen haar met "Koekoeksei". Enkel en alleen omdat ze niet de uiterlijke kenmerken had van haar beruchte ouders. Ze staarde eens uit de hoogte. Zo geweldig waren haar ouders ook niet, ze vond het ook helemaal niet erg dat ze van ze weg moest. Geen traan had ze gelaten, en geen traan zou ze laten.
Utah staarde een beetje loom voor zich uit, soepel over het veld manoeuvrerend, de sneeuw krakend onder haar poten. De winter vond ze prachtig, maar niet zo geweldig als de herfst. In de herfst werden de nachten langer, maar vanaf de winter verlengden die weer. Teleurstellend. In de nacht kwam de wolvin tot leven. Hoewel wolven dieren waren die overdag leefden en jaagden, leefde zij het liefst 's nachts. Ze stond in contrast met de normale wolf. En misschien wilde ze dat ook wel; anders zijn dat het prototype.
Doelloos staarde ze in de verte, vervolgde ze haar pad in het rond. Ze zuchtte verveeld, ze was weer eens toe aan vermaak. Ze had gereisd, ploeterend door berg en dal. En wat bereikte ze ermee? Ze had geen thuis meer, niets meer om voor te leven. Haar tong gleed eens langs haar parelwitte hoektanden. Haar ogen versmalden zich een beetje een ze stak haar neus in de lucht. Een geur begroette die, en al snel kon ze de conclusie trekken dat diegene waarvan die afkomstig was niet ver weg was.
Het voordeel van een open veld was dat iemand anders makkelijk te spotten was. Een gedaante van iemand anders scheen dichterbij te komen. 'Interessant,' mompelde Utah zachtjes. Een voor een zette ze haar poten voor elkaar neer, heel langzaam, alsof ze balanceerde op een onzichtbare draad. Eindelijk kon ze zich vermaken met behulp van een nieuw gezicht. En als die niet bij haar in de buurt wilde komen, zorgde ze wel voor een praatje.

WORDS: 595 ; TAG: open ; NOTES: inkomen ;d