Stilte, dat was wat Chanouk nodig had. Ze was nu eindelijk ergens waar het rustig was. Ze had een drukke tijd achter de rug, tenminste dat dacht ze. Ze wist niet meer precies wat er allemaal was gebeurt in haar verleden, maar dat zou vast en zeker weer een keertje opduiken. Ze was nu toch hier. Het was stil en leeg, net wat ze wilde. Niks of niemand om haar heen. Ze liep over een weiland, vol met hoog, wuivend gras. Het was prachtig. Ergens lokte het haar, zou ze het doen? Ze begon, rende en rende.
Na een tijdje kwam ze tot stilstand. Haar adem was nu niet meer zo langzaam, de lucht vloog in en uit haar lichaam. Heerlijk vond ze dit. Ze was hier in een nieuw gebied, nog nooit eerder was ze hier geweest. Ze hield er nou al van. Alleen dat stomme geheugen hielp niet zo goed! Het was verschrikkelijk om even alles kwijt te zijn, dat had ze redelijk vaak. Alles was dan weg. Gelukkig wist ze ook dat het terug kwam, de tijd verschilde.
Chanouk hoorde zacht gerommel, waar kon dat nu weer vandaan komen? Ze hoefde niet lang na te denken of ze wist waar het vandaan kwam. Het was haar eigen maag. Ze had al een paar dagen niks gegeten, ze had niet zo heel vaak honger. Ze kon wel jagen, niet heel goed, maar ze kon het wel. Ergens had ze de hoop het beter te leren. Ze keek nog eens de vlakte rond, hier was geen eten te vinden. Wat moest ze doen? Zou weer gaan lopen en dit gebied, deze stilte, achter zich laten? Dat wilde ze niet. Ze besloot om nog een dag te wachten. Als er dan geen diertje voorbij kwam zou ze naar een ander gebied toe gaan. Weg hier, weg van de stilte waar ze zo van hield.
Ze ging liggen, het lag lekker. Het hoge gras was zacht. Ze was moe, ze wilde eigenlijk best slapen. Daarom besloot ze dat maar te doen, ze legde haar kop op haar poten. Haar oogleden werden zwaar en ze zakte weg. Niet alleen haar zakte ze haar onbewuste in, ook verdween ze langzaam uit het zicht.
Opeens opende ze haar ogen, ze rook wat. Het was de geur van een reu. Ze stond op, maar maakte geen geluid. Ze was nog altijd verdwenen uit het zicht. Ze was blij, blij dat niemand haar kon zien. Ze wist alleen niet zeker of ze haar ook niet konden ruiken. Ze had eigenlijk altijd gedacht van niet, maar haar kop begon daar vaak over te twijfelen. Omdat ze bang was dat haar gedaante opeens te voorschijn zou komen, ging ze toch maar weer liggen. Ze legde haar kop nogmaals op haar poten, ze wachtte tot de reu dichterbij zou komen..

~hij is niet zo lang... Sorry.. Hopelijk kan je er toch wat mee, maar ik had echt even niet zo veel inspiratie meer..

Ze tilde haar kop nogmaals op. Ze zag de reu dichterbij komen. Langzaam. Hij leek haar te ruiken, haar angst zou misschien werkelijkheid worden. Ze keek de reu aan, zonder dat hij het merkte. Natuurlijk merkte hij niks want ze was onzichtbaar. Ze herkende hem niet, maar tja.. Wat moest ze daarmee? Ze was haar rot geheugen namelijk nog steeds kwijt. Ze wilde alles weer weten, ook al was het misschien slecht afgelopen. Ze was immers niet voor niets haar geheugen kwijt. Haar gedachten werden waar gemaakt. De reu zei tegen haar: 'Kom maar tevoorschijn, hoor.' Hij zei het met een kalme stem, er zat ook verveling in zijn stem. Ze moest snel iets bedenken. Maar wat? Ze wist het niet. Zou ze het aankunnen, zichtbaar worden? Weer een vraag die door haar hoofd schoot. Haar gedachten verwisselde van onderwerp, de geur. Hij had haar geroken, ze moest echt beter worden. Haar fuerza was nog niet goed genoeg, ze kon toch niet eeuwig onzichtbaar blijven terwijl de wolven haar wel konden ruiken? Haar gedachten sprongen voor de tweede keer over, terug naar de zin van de wolf. Ze kon niet anders, dat wist ze ook wel. Hij had nu toch al gemerkt dat ze haar eigen, speciale krachtje had gebruikt. Ze besloot dan toch maar zichtbaar te worden. Langzaam liet ze haar krachten varen, ze voelde de onzichtbaarheid langzaam uit haar lijf lopen. Nu was ze weer gewoon te zien. Wat zal hij wel niet denken? Ging er door haar hoofd. Ow ze baalde zo erg, niets was erger dan dit. Ze wilde hem niet aankijken, bang dat hij haar verwijten ging maken. Ze legde haar kop weer terug op haar poten en keek de hele andere kant op. Weg van de reu. Omdat ze zich schuldig voelde, maar niet wilde dat hij van alles ging vragen zei ze: "Zeg maar niets, ik weet het.. I am stupid.." Ze wachtte zonder een verdere uitleg af..

~ Ik had het al verteld in een topic maar als je reageert kan ik niet terug reageren binnen 2 weken! Eventjes om je, misschien nogmaals, op de hoogte te stellen.

Chanouk hoorde opeens een stem in zijn hoofd: Waar ben je meer bezig? Wat kan je anders dan je gewoon te laten zien? Zo moeilijk is het niet. Wie was dat? Chanouk vond het maar vreemd.. Ergens had de stem wel gelijk, ze kon inderdaad niets anders doen. Daarom liet ze de kracht varen, ze voelde de kracht uit haar lijf wegstromen. Ze was zichtbaar. Ze zei, omdat ze niet wilde dat hij moeilijk ging doen: 'Zeg maar niets, ik weet het, I am stupid.' Ze keek naar de andere kant, ze kreeg langzaam kleine blosjes op haar wangen, ze voelde zich vol van schaamte. Schaamte aan haar eigen Fuerza, schaamte voor de reu. Ze schaamde zich gewoon volkomen. Ze hoorde de reu iets zeggen; 'Yeah, you could say that.' Hij had haar zin niet aanvaard, hij had gewoon wat tegen haar gezegd. Aan de andere kant hoorde ze dat hij het niet gemeen bedoeld had. Blijkbaar kende hij haar niet, anders had hij wel anders gereageerd. Daar was ze op de een of andere manier blij mee. Er kwam steeds wat meer terug van haar geheugen, ze wist nu weer dat ze gewoon een vader en een moeder had. Ook wist ze weer dat ze 2 broertjes had, een daarvan was haar tweelingbroer. Ze wist niet meer zeker of ze er nog waren, maar dat ze ze had wist ze nu zeker. Ze vond de wolf wel aardig en besloot hem haar naam te vertellen. Ze keek om, strak in de ogen van de reu. Ze bleef hem aankijken en stond op. Ze maakte haar blik los maar keek nog steeds naar de wolf. Ze zei: 'I am Chanouk, who are you?' Wachtend op zijn naam wachtte ze af..

'Yeah, you could say that.' Hij had haar zin niet aanvaard, hij had gewoon wat tegen haar gezegd. Aan de andere kant hoorde ze dat hij het niet gemeen bedoeld had. Blijkbaar kende hij haar niet, anders had hij wel anders gereageerd. Daar was ze op de een of andere manier blij mee. Er kwam steeds wat meer terug van haar geheugen, ze wist nu weer dat ze gewoon een vader en een moeder had. Ook wist ze weer dat ze 2 broertjes had, een daarvan was haar tweelingbroer. Ze wist niet meer zeker of ze er nog waren, maar dat ze ze had wist ze nu zeker. Ze vond de wolf wel aardig en besloot hem haar naam te vertellen. Ze keek om, strak in de ogen van de reu. Ze bleef hem aankijken en stond op. Ze maakte haar blik los maar keek nog steeds naar de wolf. Ze zei: 'I am Chanouk, who are you?' Wachtend op zijn naam wachtte ze af.. De wolf keek serieus terug, maar was het ook echt serieus? Ze was niet van plan om weggezet te worden als een lief, klein wolvinnetje. Ze bleef dus maar op haar hoede, als hij onaardig zou gaan doen, zal ze dat ook doen! 'I was called Whisper.' Interesante naam voor een wolf, waarom zou je een wolf Whisper noemen? Ze had echt geen idee. Echt een hele mooie naam vond ze het nou ook weer niet.. Zo, tja, hoe moet je dat benoemen? Er kwam een vriendelijke uitdruking op zijn gezicht te staan. Zou het echt zijn of wilde hij haar de prut in werken? Hoe kwam ze daar op, ze had gewoon zo'n gevoel, misschien kwam het ook door haar verleden..'Interessante Fuerza heb je,' zei Whisper. Het klonk vriendelijk erg vriendelijk. Ze moest zich niet zo aanstellen, het zal vast goed gaan. Toch kon ze niet helemaal van haar gevoelens afstappen. Ze zei, zo vriendelijk mogelijk: "Thanx, Now you know that if you are not really funny, I can go away." Ze zei het met een klein lachje, maar toch aardig serieus, ze was benieuwd wat hij nu zou zeggen..

~Sorry heel laat, but you know why (: