(Xanto is een zwarte wolf met ijsblauwe ogen. Later zal ik een setje plaatsen)


Langzaam betrad hij dit vreemde gebied. Doelen had hij niet in zicht. Hij zwierf al een lange tijd rond. Zijn ijsblauwe ogen gloeiden. Ieder wezen had wel een verhaal te vertellen over zichzelf. Wat het heeft meegemaakt. Of iets anders. Echter sprak hij liever niet over zijn verleden. Zijn verleden was cru. Het leek allemaal nog zo vers. Misschien was dat ook zo... Hij was in gezonde toestand. Hier en daar wel wat akelige littekens. Hij leek wel iemand die van vechten hield. Maar zo was hij niet. Xanto was oprecht en wijs. Hij wist wel beter. Velen hadden altijd bij de eerste indruk dat hij een slechte wezen was. Ach, Xanto vergde er geen energie aan. Als zij bepalen vanuit je uiterlijk voor wat karakter je was... Dan waren het gewoon dwazen. Xanto stak er nooit geen tijd in. Hij was niet zo sociaal. Al vanaf zijn geboorte niet. Velen hadden van zijn goedheid misbruik gemaakt. Daar zijn vrienden toch voor? Zijn poten voelden dat zachte groene mos. Zijn ogen bestudeerde gefascineerd het gebied. De oude bomen, de bodem en de rotsen waren allemaal bedekt met mos. De zon doorboorde de bladeren met haar warme zonnestralen. Hij staarde een tijdje naar de warme gloed die wist te doorbreken. De vogels zongen hun prachtige liederen. Hier en daar verscheen er wel een diertje. Een ijsblauw achtige wolk ontsnapte uit zijn keel. Het was een soort van koude adem die hij nog niet helemaal kon controleren. Xanto heeft heel veel problemen met zijn krachten gehad. Een grote deel waarom hij liever niet over zijn verleden wil spreken.

Moet nog wat inkomen ;D