Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

"When I was a young wolf, I had liberty, but I did not see it.
I had time, but I did not know it.
And I had love, but I did not feel it.
Many decades would pass before I understood the meaning of all three.
And now, the twilight of my life, this understanding has passed into contentment."

Seizoenen gingen aan elkaar voorbij, zonder dat Shiver er enige erge in had. Een wolf hielt zich verborgen tussen een wirwar van takken en bladeren, maar als je goed keek kon je de omtrek van een redelijk grote maar slanke wolf zien. Een bruine reu, opzoek naar gerechtigheid, vrijheid. Nu nog zo ver te zoeken, niet wetend dat hij zijn hele leven zal strijken naar dat doel. Een simpel woord, maar zo machtig in vele manieren. Plots was er beweging te zien in het eerst zo roerloze lichaam van de reu. Shiver had zich uren niet bewogen, hij had daar op die tak gestaan, uitkijkend over het gebied, nadenkend over wat er gebeurd was. Maar nog belangrijker, nadenkend over wat er zou gaan gebeuren. De reu schoot over de takken, hij bewoog snel maar geruisloos en lenig, haast leek hij te vliegen. Na zijn weg te hebben gevolgd in de bomen, sprong hij van een tak op de grond waarbij hij soepel op de kussentjes van zijn poten terecht kwam. Daar stond hij even stil, waarbij hij zijn zintuigen de overhand liet nemen, om er zeker van te zijn dat hij alleen was. Tot zijn geluk was hij alleen. In een neutraal tempo passeerde hij onbemande paden, en verlaten bossen. Zwak zonlicht scheen door de jonge bladeren van de eiken heen, wat zorgde voor een licht speling op de grond onder zijn poten. Op dat soort kleine details lette Shiver in het leven, hij genoot er vaak van. Maar hij gebruikte het ook in zijn voordeel als het nodig was. Daarbij als voorbeeld in een gevecht, hij was een snelle moordenaar maar daarbij kwam meer kijken dan alleen zich doelen op het slachtoffer en het eindigen van zijn of haar leven. Er was zoveel meer, want als hij die macht niet had zou hij niet zo ver zijn gekomen. Maar dat waren dingen van vroeger, die trainingen zaten erop, en hij was nu wie hij was. Een waardige wolf.

De lente passeerde, maar de winter had nog wat sporen achter gelaten. Hier en daar lag nog wat sneeuw, en het water waar hij zich bevond was nog redelijk goed bevroren. Sterk genoeg om een wolf van zijn postuur te dragen. Shiver stond aan de rand van het bevroren meer, zijn ogen glijdend over het ijs opzoek naar de geur die hem hier had gebracht. Een geur die hij puur met toeval tegen het lijf was gelopen. Eentje die hij zeker niet had verwacht, bij lange na niet. Maar Shiver loog niet over zijn gedachtes waarbij hij lichte vreugde voelde bij het idee van wie deze geur afkomstig was. Hij stapte dan ook zonder enige twijfel het ijs op. Zijn spieren rolde onder zijn hier en daar nog dikke winter vacht. Zijn korte zwarte nagels kraste over het ijs, voor nog meer extra grip. Daar was ze, en vlak na het beeld van de wolvin merkte ook dat Saoirse zijn komst had opgemerkt. Natuurlijk, het kon ook niet anders. Beide wolven wiste waarop ze moesten letten, en zo vonden ze elkaar als de wind die zorgde voor het waaien. Shiver kon een grijns niet onderdrukken. Een soort van qua jongens grijns, die je niet vaak bij hem zag. ’It's been a long time.’ Sprak hij, zijn stem onderdrukt met een lichte ondertoon. ’..Saoirse..’ Bracht hij nog achter zijn eerdere woorden. Zijn goude ogen volgde iedere beweging van de teef voor hem. Al waren het er niet veel. ’Tell me, wat brengt jou hier? Het kan geen toeval zijn dat we elkaar tegen het lijf lopen.’ Bracht hij als een mededeling waarvan hij zeker wist dat Saoirse ook gedacht had aan die vraag. Misschien in een andere zin, maar het kwam op hetzelfde neer. Shiver liet de gedachte hoe ze zich ontmoet hebben voorbij varen, dat was niet iets voor nu. De reu bleef op vier sterke poten stevig op het ijs staan, met de enige ruimte tussen de mede wolf en hem. Het gesprek viel stil. Enkel het geluid van dooiend sneeuw en de zachte lente wind was hoorbaar. Voor nu hielt Shiver zijn kaken op elkaar, benieuwd wat deze tweede ontmoeting met zich mee zou brengen.

words: 763 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Saoirse liet haar poten voorzichtig het koude ijs aanraken. Ze dwong zich haar poten niet terug te trekken bij de eerste aanraking, hoewel de kou direct door haar hele lichaam trok. Winter. Vroeger was het enige waaraan ze kon merken dat het winter was, het feit dat de prooi schaarser werd. Maar goed, als jonge en vlugge wolvin was ze snel genoeg om zo'n beetje elk beest dat op haar pad kwam aan te vallen en te doden als prooi. Langzamerhand begonnen de ouderdomstrekken steeds meer op de voorgrond te treden. Haar vacht leek met de dag dunner te worden, waardoor de winter nu jammer genoeg niet meer zo ongezien voorbij trok. Ze moest in beweging blijven om niet onderkoeld te raken. Hoewel niet haar ooit deerde, kreeg ze toch een steek van gemis bij de gedachte aan zichzelf als jong wolfje. Ook al wilde ze het niet toegeven, ze miste het jong zijn.
Voorzichtig deed ze een paar stappen vooruit. De witte wolvin kon een wazig en mat spiegelbeeld ontdekken dat precies haar bewegingen volgden. Ze wilde niet geloven dat zij het was. Ze zag er zo... oud uit. Een dikke vacht had ze niet, waardoor haar ruggenwervel duidelijk zichtbaar was. Dit kon ook komen door het feit dat het al vanaf de herfst lastig voor haar was geweest om voedsel te vinden. Op een of andere manier lukte het haar gewoon niet meer. Saoirse sleepte een trieste mantel met zich mee. Het drukte zwaar op haar, maar het was niet mogelijk de mantel af te doen. Hij was als een soort van tweede huid aan haar vast komen te zitten. De mantel bevatte al haar herinneringen vanaf het moment dat ze dingen daadwerkelijk rationeel meemaakte. Sommigen waren oké, die lieten haar geen boe of bah zeggen, maar anderen vergat ze liever. Maar ja, hoe liever je iets vergeet, hoe meer je eraan gaat denken, waardoor alles in een vicieuze cirkel terecht komt. En probeer die maar eens te ontkomen.
Saoirse merkte dat ze stilstond door haar spieren die langzaam begonnen te verstijven. Ze knipperde een paar keer, beet haar kaken op elkaar, en liep stram door. De doelloze reis over het ijs had haar pas enkele meters van het strand af geleid. Links en rechts rezen de enorme rotsen hoog boven de miezerige wolf uit. Zoals ze er zo uitzagen, groots en dreigend, leken het net de lasten die Saoirse meedroeg. Ze voelde zich bedrukt en gevangen. Dit was niet waar ze moest zijn.
Plotselinge paniek sloeg haar om het hart. Een raar, onbekend gevoel bekroop haar. Met een wilde zwenk draaide ze zich om en zette koers richting het strand. Dit ging niet al te snel, aangezien ze voorzichtig moest lopen, wilde ze niet op haar bek gaan. Terwijl ze zo in paniek naar een veilige haven waggelde, drong een vaag bekende geur haar neus binnen. Schichtig keek ze op, zoekend naar deze mysterieuze kennis. "It's been a long time," klonk een net zo vaag bekende stem. Opnieuw schrok het teefje, en ze draaide zich richting het geluid. De wolf die in haar blikveld kwam, zag er akelig berucht uit. Ze bleef staan, starend naar de wolf die over het ijs haar richting op kwam. Toen ze haar naam hoorde, vergat ze alles waar ze zojuist nog mee bezig was geweest. Die gouden ogen. "Tell me, wat brengt jou hier?" De spieren in haar lichaam ontspanden. "Het kan geen toeval zijn dat we elkaar tegen het lijf lopen." De laatste paar letters weerklonken dankzij de echo. Een korte pauze viel zodat Saoirse zich eventjes kon herstellen. "Ik ben het leven aan het overdenken," antwoordde ze luchtig, wetende dat deze wolf haar niet serieus zou nemen om deze uitspraak. Hij kende haar daar goed genoeg voor. Zulke domme, zinloze dingen deed ze niet. "En deze ijsvlakte leek me daar de perfecte plek voor, wat jij, Shiver?" Ze schraapte met haar nagels over het de koude massa onder haar. Ze staarde naar de goudkleurige ogen. Deze reu zou door anderen niet als een vriend van haar worden bestempeld, maar in Saoirse's termen was hij er wel eentje. Vrijwel niemand was zo diep door haar harde buitenlaag gedrongen, op enkele uitzonderingen na, die ze het liefst meteen weer vergat. Niet dat ze haar gevoelens of geheimen zou delen met deze reu, dat zou ze met niemand doen. Niemand was nou eenmaal te vertrouwen. Maar wel durfde ze met hem te praten en voelde ze zich redelijk op haar gemak in zijn aanwezigheid. Hij was bijzonder voor haar. "Je kon mijn stank vast al ruiken op kilometers afstand, hè?" Het teefje trok een grijns. "Ouwewijvenstank."

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Zijn ogen zochten een beeld, iets om aan vast te houden. Beelden waarbij hij na moest denken, waarbij gedachtes zouden opspelen en woorden gesproken zouden worden. Het bevroren water begon naarmate hij langer stil bleef staan, in zijn kussen te snijden, hij negeerde de pijn en bleef haast starend naar de bekende voor hem kijken. Saoirse, een bijzonder teef die hij al aardig wat jaren kende. Wat ze mee hadden gemaakt, zorgde ervoor dat er vertrouwen was tussen deze twee. Na zijn woorden was er een stilte gevallen, niet ongemakkelijk, gewoon een stilte die toch sprak. ’Ik ben het leven aan het overdenken,’ Zijn ogen fronste, blij om haar stem weer te horen maar nuchter over wat ze zij. ’Hm’ Klonk er, zachtjes als een verspild woord, wat niet echt een betekenis had, maar toch aangaf dat hij haar hoorde en niet zeker wist of ze de waarheid sprak. Saoirse kennende niet. ’En deze ijsvlakte leek me daar de perfecte plek voor, wat jij, Shiver?’ Toen ze zijn naam had uitgesproken, kroop er een soort van kippenvel over zijn hele lichaam. Misschien was het de kou, misschien ook niet. ’Perfect’ Herhaalde hij, als mededeling dat hij het met haar eens was. Al klonk er toch was lichte sarcasme in zijn stem. Zijn ogen daalde naar de grond, tegelijk toen Saoirse haar poot verhief, en er een akelig krassend geluid te horen was. Het geluid zelf was niet zo bijzonder, maar in deze stilte, deze ijzige leegte klonk het als onweer dat insloeg. Goud richtte zich weer op de ogen van Saoirse, toen hij haar aankeek voelde hij iets ver weg. Ook al was ze zo dichtbij, een soort van verlangen naar iets wat onbereikbaar was. Het voelde fijn, en hij hoopte dat het nooit zou verdwijnen. Shiver kwam te zitten, zijn ogen nog steeds op de witte bekende voor hem gericht. Haast starend, wat hij door het had maar niet weg keek. ’Je kon mijn stank vast al ruiken op kilometers afstand, hè?’ Shiver kon een grijns niet onderdrukken, zijn lippen krulde wat waarbij zijn tanden kort zichtbaar waren. Zijn ogen daalde neer, ’Je ‘stank’ is onweerstaanbaar’ Grapte hij terug, het woord stank met alle sarcasme die hij in zich had. Dit was het gevoel dat hij zocht, beelden kwamen terug van dagen, die jaren geleden zo goed waren. ’Ouwewijvenstank’ Nog een grijns, het was lang geleden dat Shiver zo had mogen en kunnen lachen. Het leek wel alsof dat bij Saoirse aanstekelijk was. ’Heerlijk’ Zijn ogen kropen weer naar boven, ’Ik moet zeggen dat ik jou, en je humor gemist heb’ Sprak hij, iets wat hij toch even kwijt moest. Saoirse moest weten wat hij dacht, en bij haar was dat makkelijk voor hem. Hij vertrouwde niemand zomaar, maar na alles wat er gebeurd was tussen hem en haar, moest hij wel en wist hij hoe.

words: 510 | tag: Closed || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Saoirse wist niet precies hoe ze zich moest voelen in het bijzijn van het reutje. Dit lag niet echt aan hem, ze voelde zich sowieso niet fijn in de aanwezigheid van een ander. Shiver was dan wel degene die ze het liefst in haar buurt toeliet, toch kreeg ze altijd een raar gevoel van afkeer die ze bij iedereen voelde. Ergens wist ze wel dat hij anders dacht over hun vriendschap, of hoe de relatie tussen deze twee wolven dan ook mocht worden genoemd. Dat was te merken aan het feit dat hij niet zo afstandelijk was als zij. Ach, ze vond het wel prima zo. Op dit moment was hij niet erg ongewenst. Ze kon hem mooi gebruiken als afleiding van haar wirwar van gedachtes.
"Je ‘stank’ is onweerstaanbaar." Ah, een klassieke Shiver-grap. Ze spiegelde zijn grijns. "We weten allemaal dat jij beter kunt krijgen, jonge casanova," kaatste ze terug met eenzelfde sarcastische ondertoon. Ze bleef haar gesprekspartner aankijken. Ze zag zijn gevaarlijk scherpe tanden werden blootgegeven. Als de zon vandaag had geschenen, zouden deze tanden waarschijnlijk zo'n beetje licht geven, wist ze uit eerdere ontmoetingen. Ook het afdwalen van zijn blik lag haar erg bekend. Vertrouwd.
Een lichte schok trok door het lichaam van het witte teefje. Dat gebeurde altijd wanneer ze warme, fijne gevoelens kreeg. Dit gebeurde vaak omdat ze een vriendschappelijke band voelde, omdat ze zich veilig voelde. Echter wilde ze deze gevoelens niet meer toelaten. Jaren geleden had ze ze gehad, waarna ze ze eigenhandig had verloren. Niet veel later waren ze weer teruggenomen, maar het leven had de gevoelens weer weggerukt. Het was wel duidelijk dat de bovennatuurlijke krachten niet wilden dat ze zich vertrouwd voelde. Als straf voor wat ze in het verleden had geflikt. Saoirse slikte moeizaam.
"Ik moet zeggen dat ik jou, en je humor gemist heb," zei Shiver. Hij klonk oprecht, wat haar ongemakkelijk liet voelen, ook al was ze bekend met de uitspraak. "Ah joh, doe niet zo gek. Mijn humor is zo smaakloos als een hertje dat net aan de winter heeft kunnen overleven," wuifde ze de woorden van zich af. "Ik ben toch alleen maar een verschrikkelijk saaie en vooral chagrijnige wolvin. Ik kan me niet voorstellen dat je mij zou hebben gemist."

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

De stilte deed zijn werk, bracht zowel Saoirse als Shiver in een andere wereld. Ver weg van wat de meeste kennen. Dat was hoe Shiver dacht, verzonken in een diepe zee van gedachtes waar andere vaak niet bij nadachten. Ooit hoopte hij dat Saoirse dat soort dingen ook in zag, misschien deed ze dat ook wel. Maar hielt ze dat net zo goed verborgen als hij dat deed. Voor hem was Saoirse zo bekend, maar ook vol mysteries die hij niet wist te plaatsen. Alsof ze zich inhielt, om iets niet te doen maar het wel wou. Waren dat de juiste gedachtes? Het stapelde zich alleen maar meer op, en Shiver besloot er verder niet over door te gaan. ’ We weten allemaal dat jij beter kunt krijgen, jonge casanova,’ Shiver grimaste, ’Casanova?’ Zijn lippen krulde wat bij een lach die typisch Shiver was, zo’n qua jongens grijns die je zag als ze wisten dat de waarheid gesproken was, maar de ze deden alsof ze dom waren. ’Als jij daar zo over denkt’ Hij bracht zijn kop wat laag zodat hij omhoog naar Saoirse moest kijken, zijn gouden ogen spraken. Vervolgens kwam hij te zitten, even was hij vergeten waar hij zich precies bevond. Maar daar kwam hij al gouw genoeg achter, toen het ijs in zijn achterste sneed. Shiver knarste op zijn kiezen, maar bleef toch zitten. Hij wou zitten, dan zou hij gaan zitten. En koud was trouwens iets waar hij van hielt, de winternachten de witte dagen. Alles was perfect die tijd, en dat alles was weer terug, wat ook zijn herinneringen weer op spel brachten. De stilte doorbrak opnieuw, weer aangenaam. Want zo konden beide wolven hun gedachtes laten werken, en nadenken over de situatie. Dat was het prettige aan Saoirse, het was geen wolvin die de oren van je kop kletsten, gewoon af en toe zo’n zin of opmerking die het hem deed. Dat was genoeg. Want Shiver was een wolf van weinig woorden, en hij verspilde ze niet graag. ’ Ah joh, doe niet zo gek. Mijn humor is zo smaakloos als een hertje dat net aan de winter heeft kunnen overleven,’ Zijn kop kwam weer wat omhoog, waarbij zijn oren fiers naar voren kwamen te staan. ’Waarom zo min over jezelf Saoirse?’ De vraag was niet zo serieus, maar hij hoopte wel op een serieus antwoord. ’ Ik ben toch alleen maar een verschrikkelijk saaie en vooral chagrijnige wolvin. Ik kan me niet voorstellen dat je mij zou hebben gemist.’ Shiver kon een grijns niet onderdrukken, ’En toch heb ik je gemist, mijn gevoelens zeggen met wat ik moet denken en dit is het antwoord.’ De woorden uiterst beheerst, en veel te sjiek voor iemand zoals Shiver. Maar toch werden ze gesproken, alsof hij jaren ervaring had met poëzie. Een glibberige tong gleed naar buiten, en bevochtigde zijn droge lippen. Zijn ogen nog steeds gericht op Saoirse, niets betekends.

words: 625 | tag: Closed || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Met haar blik op de reu vastgeplakt, volgde ze al zijn kleine bewegingen. De meeste van deze bewegingen kon ze zo onderhand wel voorspellen, aangezien ze Shiver urenlang heeft kunnen bestuderen. Oh wat erg, het klinkt net alsof de twee geliefden waren in het verleden, iets wat totaal niet waar was. Tenminste, gezien vanaf haar oogpunt. Op een of andere manier waren de twee elkaar tegen het lijf gelopen, en ook al lag het in Saoirse's aard de ander meteen uit te foeteren, leek deze wolf iets bepaalds uit te stralen waardoor ze het niet noodzakelijk vond zich af te zonderen of te verdedigen. Niet dat ze Shiver bepaald aardig vond, maar voor haar doen kwam het redelijk dichtbij. Hij was oké.
Om terug te komen op de urenlange studie: de kwajongensgrijns die zo typerend was geweest voor de reu, was ook deze keer precies in te schatten. Saoirse had hem een verstopt complimentje gegeven, en zoals verwacht vond hij deze wel vermakelijk. "Als jij daar zo over denkt..." Geamuseerd schoten de mondhoeken van het teefje kort naar boven, maar liet ze al snel weer zakken. Een korte reactie zou voor Shiver genoeg moeten zijn. Hij kende haar wel.
Het gesprek liep voor wat anderen zouden zeggen niet bepaald soepel, maar voor Saoirse verliep het perfect en net als elk ander gesprek dat ze met hem had gevoerd. Er vielen veel stiltes, maar deze konden door beiden worden gevuld met terugdenken aan vroegere tijden of het verzinnen van een gepast maar toch redelijk scherp antwoord op een eerder gestelde vraag. Sowieso was Saoirse niet zo gewend aan praten, ze had immers een groot deel van haar leven alleen doorgebracht. De stiltes waren ook niet ongemakkelijk of zoiets, dit omdat de twee wolven van elkaar wisten waar ze aan toe waren.
"Waarom zo min over jezelf Saoirse?" Saoirse zag hoe Shiver met een redelijk heftige reactie zijn woorden voorafging. Ze trok met haar oren en vroeg zich af of hij haar serieus verweet dat ze zichzelf zo naar beneden haalde, of dat het maar een luchtige opmerking was geweest. Als het eerste het geval was, moest hij echt oppassen. Ze hield er niet van om schuldig te worden bevonden van dingen die anderen helemaal niets aangingen. Maar ze besloot de knul het voordeel van de twijfel te geven. "Stel niet zulke domme vragen," sprak ze hem licht bijtend toe. "Ik dacht dat je me zo onderhand goed genoeg kende om die vraag zelf te beantwoorden." Ze kneep haar ogen iets samen en wierp hem een waarschuwende blik toe, maar viel daarna terug naar haar normale houding. "Ach arme jongen toch. Die gedachten van jou hebben wel vaker last van een error, hè?" Soairse schudde een voor een haar poten los van het ijs en liep een tijdje heen en weer voor de reu om het gevoel erin weer een beetje terug te krijgen. Ondertussen liet ze Shiver niet wachten op de rest van haar kleine toespraakje. "Je moet leren tegen je gedachten in te spreken, want op een dag zullen ze je in de problemen werken." Ze bleef stilstaan en keek nadenkend naar de ijsmassa. "Of je zegt gewoon helemaal niet wat je denkt, net als ik doe." Haar lip trok even omhoog, waarbij haar scherpe gebit zichtbaar werd. Haar spiegelbeeld zag er niet eens half zo afschrikwekkend uit als ze had gewild. Geërgerd slaakte ze een zucht. "En kijk eens wat er van mij terecht is gekomen." Met deze zin had ze niet een bepaald doel, aangezien ze zelf niet eens wist wat er van zich terecht was gekomen. Had ze überhaupt wel iets bereikt, behalve een enorme lijst met mislukkingen?

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Hoelang had het geduurd, toen der tijd toen Shiver haar net had leren kennen. Het was raar geweest, maar er was toen zo weinig moeite gedaan. En nu, vertrouwde ze elkaar. Shiver wist hoe ze was, en Saoirse wist ook hoe hij was. En dat was prettig. Iets wat Shiver nooit heeft gehad. Gedeeltelijk door zijn verbitterde verleden, en het feit dat hij altijd als vuil werd behandeld. Heeft Saoirse er toch voor gezorgd dat hij wolf was die wist wat hij wou, niet bang was en wist waarmee hij bezig was. Ze had hem Shiver gemaakt, een opdracht die zijn ouders niet voltooid hadden. Zijn ogen bleven haar aankijken, hij zag een lichte irritatie die hij eigenlijk wel had kunnen verwachten nadat hij had gezegd dat ze zo min over zichzelf praatte. Toen ze sprak verklaarde het genoeg, Shiver bracht zijn oren naar achter, niet uit angst maar meer als teken dat hij het zich terug trok in zijn woorden. ’Stel niet zulke domme vragen,’ Shiver lachte geniepig, waarna die al snel weer verdween. ’ Ik dacht dat je me zo onderhand goed genoeg kende om die vraag zelf te beantwoorden’ Even keek hij weg, waarbij zijn lippen iets krulde. Een speelse uitdrukking, want ze had gelijk. Hij wist het antwoord, en hij kende haar te goed om te weten dat dat antwoord juist zou zijn. ’True..’ Zei hij alleen maar, in de hoop haar misschien een beetje te irriteren met zijn korte antwoord. Waarschijnlijk niet. Haar blik was waarschuwend, en Shiver hielt zich keurig netjes in. Hij had respect voor wolven zoals Saoirse, en dat liet hij ook wel graag merken. Hij keek wat afwezig toe hij Saoirse in beweging kwam, en waarschijnlijk te verkomen dat haar poten eraf zouden vriezen. Shiver bleef zitten, als een blok ijs vast genageld op het ijs. Hij had geen last van de kou, hij leek er wel immuun voor te zijn geworden. ’Je moet leren tegen je gedachten in te spreken, want op een dag zullen ze je in de problemen werken.’ Zijn gedachtes kwamen weer bij de wereld, waarbij hij meteen de blik van Saoirse zocht. Die was iets verplaats, maar ze was er nog. ’Misschien wel.. Maar bij jou kan het toch wel?’[/i] Het was niet echt bedoeld als een vraag, al kwam het er wel zo uit. ’Of je zegt gewoon helemaal niet wat je denkt, net als ik doe’ Hij grimmaste kort. [b]’Nee, dat is niets voor mij.’ In dat gedeelde was hij dan toch wel heel anders dan Saoirse. Haar tanden werden even zichtbaar, in de hoop hem af te schrikken?! Shiver schrok niet echt, hij had die tanden vaak genoeg van dichtbij gezien. Zijn grijns verdween weer. ’En kijk eens wat er van mij terecht is gekomen.’ Zijn ogen vormde spleetjes, ’Dat moet je niet zeggen.. ‘ Zijn woorden zacht, met iets meer emotie dan normaal. ’Je bent mijn voorbeeld, dat weet je toch?’ Sprak hij iets harder, met nadruk op voorbeeld. Want het was waar, Shiver keek tegen haar op.

words: 533 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Terwijl Shiver regelmatig zijn blik afwendde, liet Saoirse die van haar zo veel mogelijk op de reu rusten. Haar ogen priemden in zijn vacht, en herinneringen kwamen als een dunne nevel in haar kop te hangen. Wat haar eerlijk gezegd een beetje irriteerde, of zelfs verontrustte, was dat ze zich niet meer zo goed voor de geest kon halen hoe ze elkaar hadden ontmoet. Voor zover zij wist, waren de twee ineens bij elkaar, ook al zat er een hele geschiedenis voor. Misschien lag het aan het feit dat ze zo oud was, en dus dingen ging vergeten, maar zo'n ontmoeting zou haar toch wel bij blijven?
Door het diepe nadenken miste ze een van Shivers reacties op haar uitspraken. Ze keek hem verward aan, maar vroeg hem niet zijn woorden te herhalen. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ze wel raden dat hij geen vraag had gesteld, en dat hij ook niet echt een respons verwachtte. Mooi, want die zou hij niet krijgen ook.
Ineens schoot het beeld van een jonge wolf door haar hoofd, een murmel dat waarschijnlijk niet ouder dan een maand of 4, 5 zou moeten zijn. Een paar lichtgevende ogen keken haar aan. Hoewel ze de uitdrukking niet kon identificeren, die priemende ogen kwamen haar maar al te bekend voor. Ah ja, Shiver was nog jong geweest toen ze elkaar voor het eerst tegenkwamen. Een koude rilling haalde haar uit haar diepe gedachtes, en ze besloot dat het tijd was haar halfbevroren poten een beetje warm te houden door wat doelloos heen en weer te lopen, terwijl ze de jongeman een lesje probeerde te wijzen. "Misschien wel... Maar bij jou kan het toch wel?" Of hij bij haar wel kon zeggen wat hij dacht? "Nee." Ze keek streng voor zich uit, hoewel deze blik eigenlijk naar het reutje gericht zou moeten worden. "Ik hoef ook niet alles van je te weten te komen. Misschien ben ik wel helemaal niet te vertrouwen," verklaarde ze zich nader. Toch zei Shiver dat het niets voor hem was om helemaal niets te zeggen. Ach, dat monster met zijn rattenhersens. Hij moest het zelf maar weten.
"Dat moet je niet zeggen," bracht hij tegen haar in toen Saoirse zei half om half zei dat er niets goeds van haar terecht was gekomen. "Je bent mijn voorbeeld, dat weet je toch?" Het teefje hield haar lichaam stijf. Ze verrekte geen spier. Haar ogen gleden langzaam naar de linkerkant van hun kassen. Ha ha. Had hij dat echt gezegd? Een woede die ze niet kon plaatsen, borrelde naar boven. "Ben je nou helemaal besodemieterd?" siste ze, terwijl ze met een woeste zwaai haar kop zijn richting op wierp. "Je stelt ook niet heel hoge eisen aan je 'voorbeeld'. Ik vind dat je wat selectiever moet zijn." Ze snoof minachtend en liet Shiver goed weten hoe belachelijk hij zichzelf met deze uitspraak had gemaakt. "Of vind je het grappig dat ik zo'n miserabel geval ben?" Ze deed een paar stappen naar hem toe, zodat ze haar kop vlak voor de zijne kon laten hangen, ook al was hij duidelijk groter dan zij. Haar ogen straalden vuur uit. "Niet grappig."

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

God, wat was de zweer apart. Shiver wist niet goed wat hij met situatie aan moest, hij zich moest voelen en hoe haar woorden op de juiste manier moest laten vallen. En het belangrijkste, hoe hij zijn woorden naar voren moest brengen, zorgvuldig en gekozen. Het laatste was hij zodanig naar opzoek, dat er opnieuw een stilte viel. Shiver koppelde zijn kaken los van elkaar, waardoor zijn bek wat open stond, alsof hij ieder moment wat wou gaan zeggen. Maar duidelijk de woorden ervoor niet kon vinden. Saoirse was zo te zien ook niet van plan iets te gaan zeggen. Vroeger ging dit veel beter, automatisch, toen het normaal was. Maar er waren zo veel jaren voorbij gegaan, ze hadden elkaar zo lang niet gezien. De laatste keer was hij een pup, en Saoirse iemand van zijn leeftijd. Wat ging de tijd toch snel, en dat gaf hem even een kippenvel moment. Enkel door het idee dat de dood plots zo dichtbij is. Een rare gedachte, die maar door zijn hoofd bleef spoken. Plots woorden, uit Saoirse haar mond. Shiver zijn ogen priemde, en vonden binnen nog niet eens een seconde de ogen van Saoirse. En zus, een pleegmoeder zijn voorbeeld, zijn liefde? De band tussen deze twee had niet echt een vaste naam. ’Nee’ Shiver kauwde op de binnenkant van zijn lip. Haar blik was streng, wat hem automatisch op een nederige positie bracht. Ook al was Shiver waarschijnlijk sterker, door zijn bouw en ook door het feit dat hij een reutje en groter was. Saoirse leek zo breekbaar naast zijn forse postuur. Maar Shiver wist dat Saoirse geen zwak iemand was, in tegenstelling tot dat. Shiver was benieuwd hoe zij over hem dacht. Maar dat vragen was raar, helemaal in deze verknipte situatie. ’Ik hoef ook niet alles van je te weten te komen. Misschien ben ik wel helemaal niet te vertrouwen,’ Zijn ogen fronste. ’Je weet ook niet alles van me... En de rede dat ik sommige dingen voor me hou is misschien wel omdat ik je niet vertrouw’ Hij vertrouwde haar wel, maar sommige dingen waren gewoon niet bespreekbaarar. Met niemand niet. Gedachtes maakte hem misselijk, kort spande hij zijn buikspieren samen. Wat nerveus ging hij met zijn tong over zijn lippen. Er waren gewoon dingen, zoals zijn Fuerza, en zijn geschiedenis die zelfs Saoirse geen eene moer aangingen. Maar ooit zou er een dag komen, dat ze er toch wel achter zou komen. In ieder geval het Fuerza gedeelte. Want dat was iets wat niet lang meer verborgen kon blijven. Hij had het immers niet altijd in de hand. ’Ben je nou helemaal besodemieterd?’ Shiver veerde op wat van de schrik. Hij keek haar wat grimmig aan. Met zo’n ‘ik heb niks gedaan, maar eigenlijk wel’ blik. Een bekende van hem. ’Je stelt ook niet heel hoge eisen aan je 'voorbeeld'. Ik vind dat je wat selectiever moet zijn.’ Zijn kop daalde, een onderdanige houding. Want in deze situatie was Saoirse hoger dan hem. ’Ik ben nou eenmaal niet zo hoogeisend. Met jou neem ik meerdere malen mijn genoegen’ Hij lachte vreemd. ’Of vind je het grappig dat ik zo'n miserabel geval ben?’ Shiver lachte, deze keer hardop. ’Wel grappig, geen miserabel’ Zijn lach stopte, waarbij hij enkel bleef grijnzen. Saoirse kwam dichtbij, even voelde hij oplopende spanning. Zijn hart klopte sneller, alsof hij verlangde naar iets wat plots zo dichtbij kwam. Hij kon haar ademhaling voelen, hij kon hij heerlijke vertrouwde geur reuken. En haar hart horen kloppen. Even sloot hij zijn ogen, met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Heerlijk. Alle koud uiteinden van zijn lichaam verdween. ’Niet grappig’ Hij opende zijn ogen, ’Romantisch dan?’ Zijn lippen krulde wat, waar was hij mee bezig? Casanova streken duidelijk. Hij hielt ervan. Haar ogen vurig, misschien wel naar verlangen? Zoals zijn ogen spraken.

words: 664 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

"Je weet ook niet alles van me," beweerde Shiver, nadat Saoirse hem er zo'n beetje van had beschuldigd dat hij te veel uit zijn nek kletste. "En de reden dat ik sommige dingen voor me hou, is misschien wel omdat ik je niet vertrouw." Stiekem voelde ze zich beledigd door deze openbaring, maar aan de andere kant was ze wel tevreden met zijn weerwoord. "Ik ben ook niet te vertrouwen, jochie," murmelde ze met een lichte grijns op haar gezicht. Meteen daarna stelde ze zichzelf de vraag of ze eigenlijk wel te vertrouwen was. Nou ja, ze had amper contact met andere wolven, dus veel informatie kon ze niet binnenkrijgen om vervolgens fijn door te lullen. Eigenlijk was ze een heel zielig wolfje, als ze er zo over nadacht. Ze vond het heerlijk om dingen over anderen aan vreemden prijs te geven, gewoon om de kick, om iets te doen wat haar eigenlijk verboden is. Nee, ze was niet te vertrouwen.
Na een van de vele domme opmerkingen van het reutje, werd Saoirse redelijk vervelend. Ze begon te snauwen, vrijwel uit het niets. Niet dat dat raar zou moeten zijn voor Shiver, ondertussen zou hij haar temperamentvolle karakter wel moeten kennen. Ze zag hoe hij in elkaar dook, duidelijk geschrokken van haar felle reactie. Mooi zo, precies waar ze hem wilde hebben. "Ik ben nou eenmaal niet zo hoogeisend," zei hij. "Met jou neem ik meerdere malen mijn genoegen." Saoirse keek hem leeg aan, haar wenkbrauwen opgetrokken. "Je praat onzin," zei ze op een zangerig toontje. Ze negeerde het feit dat hij haar eigenlijk had beledigd met zijn eerste uitspraak. Hoewel ze zichzelf constant naar beneden zat te halen, hoefde hij het nog niet ook te doen. Binnen een paar stappen kon ze Shivers vacht zowat tegen de hare voelen schuren. Ze liet hem weten dat hij niet grappig was. "Romantisch dan?" probeerde hij. Op dat moment kon Saoirse zijn gezichtsuitdrukking er wel af krabben. Die verschrikkelijk schijnheilige grijns, oh geez. "Romantisch?" spuugde ze in zijn gezicht. "In een gemiddelde ontmoeting van ons spreek ik zo rond de honderd woorden, waarvan zo'n vijfennegentig procent alleen maar gesnauw is. Ik probeer niet romantisch te doen." Ze liet haar klauwen over het ijs schrapen. "Als er één ding is dat je vandaag de dag moet weten, is het wel dat ik geen liefde ken. Voor jou niet, voor niemand niet." Ze wist dat Shiver haar in het harnas zat te jagen, en dat ze er veel te heftig op in ging, en dat hij haar waarschijnlijk keihard zou uitlachen. Maar dat besefte ze zich nu pas. Ze sprak voordat ze dacht. En deze keer had het haar flink in de maling genomen.

» sorry dat ie zo waardeloos is ;l

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

De dag ruilde zich in voor de nacht, stroken van donkerblauwe lucht gleed tussen de bomen door, een kleuren combinatie waar Shiver even naar moest blijven kijken. Niet voor lang, want iemand voor hem trok zijn aandacht. ’Ik ben ook niet te vertrouwen, jochie,’ Hij ging er niet echt op in, zijn kaken verslapte wat. Zijn oren stonden wat naar achter, wat er op duide dat hij de situatie onzeker inschatte. Shiver stond op, zijn achterste voelde aan als een groot blok ijs. Het gevoel was eruit getrokken, zodat hij wat wankel op zijn achterpoten stond. Na een tijdje vond hij zijn gevoel weer terug, en stond hij weer stabiel. Zijn ogen dwaalde af, Shiver was een dromer. Hij dacht over alles na, waarbij hij zijn eigen gedachtes vormde. Een zucht verliet zijn bek, waarbij hij weer ten aarde kwam en Saoirse wat afwezig aankeek. ’Romantisch?’ Spetters kwamen in zijn gezicht. Shiver lachte wat schaapachtig, wat Saoirse waarschijnlijk alleen maar meer zou irriteren. God wat was hij hier goed in. Andere irriteren. ’In een gemiddelde ontmoeting van ons spreek ik zo rond de honderd woorden, waarvan zo'n vijfennegentig procent alleen maar gesnauw is. Ik probeer niet romantisch te doen.’ Zijn grijns werd nog breder, en breder. Totdat hij verdween, en zijn gezicht neutraal werd. ’Niet? Hmm ik had gehoopt van wel’ Hij zette een stap dichterbij Saoirse, bijna raakte ze elkaars neuzen aan. ’Ik weet dat je me uiterst aantrekkeling vind’ Hij trok op een sexy manier zijn ogen omhoog, waarbij hij flauwtjes lachte. Alsof hij een soort van rouge was. Saoirse was zijn drug. ’Als er één ding is dat je vandaag de dag moet weten, is het wel dat ik geen liefde ken. Voor jou niet, voor niemand niet’ Zijn lippen krulde. ’Ik kan je helpen je van gedachte te doen veranderen... Als we nou samen een boompje opzoeken. Gezellig met zijn twee, wat zeg je er van?’ Nu raakte hij haar neus aan, zijn qua jongens blik straalde evenals zijn goud kleurige ogen. Hij was hier zo goed in.

words: 360 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Saoirse probeerde te bedenken waarom ze eerst zo blij was geweest met het wederzien van deze oude vriend. Nader inzien was ze liever alleen gebleven met haar gedachtes. Shiver was nog steeds de eikel die hij vroeger ook was, dat rottige wezen dat haar keer op keer tot het uiterste wist te drijven, en dat niet op een positieve manier. Ze was dan wel snel op haar teentjes getrapt, maar ze wist zeker dat iedere andere wolf precies zo'n ontploffing van binnen zou hebben wanneer deze langer dan een uurtje bij het reutje in de buurt was.
Eerst was het haar gelukt om hem in een nederige positie te werken, maar nu leek het ineens tot hem door te dringen dat hij eigenlijk de overhand had in deze situatie. Saoirse liet zich meeslepen in zijn flauwe opmerkingen, terwijl hij er alleen maar van kon genieten. ""Niet? Hmm, ik had gehoopt van wel..." zei Shiver sarcastisch. Dapper deed hij een stap dichterbij. Hij maakte een opmerking over het feit dat hij dacht te weten dat zij hem aantrekkelijk vond. Ook al wist het teefje dat hij alleen aan het plagen was, toch kon ze het niet laten deze opmerking persoonlijk op te vatten. Tssk, alsof hij wist waar ze in haar hoofd mee bezig was. Ze dacht in de verste verte niet aan het uiterlijk van haar gesprekspartner. Een grimmige gezichtsuitdrukking rustte op haar gelaat, terwijl haar mondhoeken in een flits van irritatie omhoog schoten. Shiver probeerde op een of andere manier zijn ogen te liften, wat er niet meer dan kneuzig uitzag. "Ik kan je helpen je van gedachte te doen veranderen," glimlachte het reutje. "Als we nou samen een boompje opzoeken. Gezellig met zijn twee, wat zeg je ervan?" Toen hij haar neus aanraakte, deinsde ze niet achteruit. Ze hield haar gezicht strak, terwijl ze diep van binnen kookte. Wat een lef. Wat onwijs veel lef had dit onbezonnen knulletje. Ze beet haar kaken stijf op elkaar en probeerde niet te laten zien hoe kwaad ze wel niet was. Hij had een grote fout gemaakt door een flauwe opmerking te maken over haar liefdesleven. Ze had geen goede ervaringen met liefde, en ook al heeft ze dat hem nooit verteld, hij had moeten weten waar haar grenzen lagen.
Saoirse slikte en staarde kil in zijn ogen. Plots leek ze zichzelf niet in de hand te hebben. Haar poot schoot omhoog en klauwde naar voren, op zijn weg om een flinke kras op Shivers gezicht te zetten. Daarna deinsde ze achteruit, om een reactie van vooraf te kunnen ontwijken. Hoopvol staarde ze naar het resultaat van haar actie, aangezien ze aan haar bijna compleet bevroren poot niet had kunnen voelen of ze hem had geraakt of niet. "Je kunt oprotten als je hierover nog iets te zeggen hebt," beet ze hem snauwend toe. "Of ik vreet je levend op."

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Irritatie leek steeds meer op te lopen bij Saoirse naarmate het gesprek vorderder. Shiver haalde dan waarschijnlijk ook het bloed onder haar nagels vandaan, met zijn charmante maar vooral casanova achtige gedrag. Hij kon ook heel anders zijn, zoals lief, aardig, rustig en vriendelijk. Een goede vriend, en vertrouwd persoon. Dat wist Saoirse ook wel, maar hij had soms van die dagen dat hij gewoon echt gigantisch de eikel uithing. Zoals nu. Hij probeerde zich dan wel in te houden, maar het ging gewoon vanzelf en het voelde goed om Saoirse een beetje te plagen, aangezien dat bij haar vrij makkelijk was. Gek genoeg bleef ze staan nadat Shiver haar neus aanraakte. Het voelde koud, maar ook prettig omdat hij nu haar ademhaling kon ruiken. Het voelde ligt verslavend. Even sloot hij zijn ogen, met nog steeds die speelse getuite lippen. Alsof hij erop wachte dat Saoirse hem zou likken. Dat zou nooit gebeuren, dat wist hij. Heel onverwachts voelde hij een ijskoude pijnlijke mes over zijn neus glijden. Tenminste zo voelde het. Shiver jankte luidkeels als reactie op de plots pijn, waarna hij meteen achteruit dook. Toen hij zijn ogen opende zag hij de hoopvolle blik van Saoirse. En hij wist dat zij dit gedaan had, nog nooit had ze hem pijn gedaan. Dus hij schrok een beetje omdat, ze dat nu wel plots deed. Hij keek wat verbijsterd, en hij wist dat hij dit eigenlijk wel verdiende. Nu werd hij een beetje wakker. Bloed droop over zijn neus, als ze iets hoger had gekrabt was ie waarschijnlijk blind geweest. Een flinke haap was nu vanaf zijn neus totaan zijn zichtbaar, dat zou een zichtbaar litteken worden.Shiver zakte door zijn voorste poten en bracht zijn poten over zijn neus, het juikte en het brande. Hij mocht dan wel een harde zijn, maar dit deed echt verdomde pijn al helemaal met de combinatie kou. Hij stond wat bedust op, zijn tong gleed meerdere malen over de diepe snee. ’Je kunt oprotten als je hierover nog iets te zeggen hebt,’ Shiver zou haar nu makkelijk kunnen doden met zijn Fuerza, zelf zonder. Maar zo was hij niet, hij doodde niet. En al helemaal niet Saoirse. ’Het.. spijt me?’ De woorden wat twijfelend, duidelijk onzeker. ’Of ik vreet je levend op’ Hij probeerde er een lachje van af te gooien, maar daarbij trok de huid samen en dat trok aan de snee wat pijn deed. ’Kannibaal’ Zei hij dan uiteindelijk maar. ’Ik verdien dit..’ Hij keek wat scheel naar zijn wond, maar hij kon weinig zien. Het bloede was nog niet gestopt, en het contrast van rood op het ijs was helder. Nogmaals likte hij het bloed op dat langs zijn mond droop. ’Sorry dat ik me als zo’n klootzak gedroeg.. Stom dat ik het niet eerder inzag, en daarvoor dit nodig was..’ De zin was te lang voor de situatie, maar het was de waarheid.

words: 501 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Het was wel duidelijk dat Shiver de klauw niet had zien aankomen. Ze zag hoe hij redelijk beduusd uit zijn ogen keek, wat al een groot deel van haar woede goed maakte. Niet dat het nu compleet was weggezakt, zo simpel ging dat niet. Een dikke straal prachtig bloed stroomde uit het gapende kloof die zich gedeeltelijk op zijn neus had gevormd. Hier kon Saoirse nog wel even van genieten. Wat haar zelfs meer deugd deed, was toen het reutje bijna jammerend ter aarde stortte, zijn voorpoten over zijn pijnlijke wond halend. Hij murmelde iets wat leek op 'het spijt me', maar daar nam ze geen genoegen mee. Ze hield haar kaken stijf op elkaar en staarde naar zijn lijden, waardoor een volgende opmerking van Shiver goed tot zijn plek kwam. "Kannibaal." Ze bewoog niet. "Ik verdien dit." Geen beweging. Saoirse knikte goedkeurend in haar hoofd. Haar ogen waren gefixeerd op de wond. Ze zag hoe hij zijn bloed weg likte, en als vanzelf kreeg ze een ijzeren smaak in haar mond. "Sorry dat ik me als zo'n klootzak gedroeg," begon het reutje, waarna een aantal verwijtingen aan zichzelf volgden. Saoirse gromde. "Eigen schuld dikke buld," siste ze. "Of in jouw geval: enorme vleeswond." Ze bekeek het verloren hoopje wolf dat op de ijskoude ondergrond lag met een voldaan gevoel, tot ineens een akelig bekend beeld bij haar te binnen schoot. Dat gepiep, die pijn... Het teefje slikte moeizaam een paar tranen weg, en schudde haar kop om de gedachten te verdrijven.
Waarom deed dit haar zo denken aan haar verloren dochter? Shiver leek in de verste verte niet op haar. Saoirse probeerde haar ijzige instelling zo goed en kwaad als het kon overeind te houden, maar uiteindelijk viel ze toch voor het arme geval. Ze liep naar hem toe, boog haar hoofd en likte in een soepele beweging de gestaag bloedende snee. Daarna duwde ze met haar voorpoot tegen zijn zij, om aan te geven dat hij overeind moest komen. "Stel je niet zo aan," murmelde ze, terwijl ze haar verdriet zoveel mogelijk probeerde te verbergen door niet zijn kant op te kijken. "Heb je nog nooit een klap van een meisje gehad?" Ze klonk spottend, minachtend misschien. Eigenlijk had ze geen zin meer om hier rond te hangen. De nacht was stiekem in de lucht komen hangen, en dat maakte deze plek onwijs griezelig, zelfs voor haar normen. Daarbij begon haar lichaam redelijk gevoelloos te worden. Ze moest een warme plek vinden om de nacht door te kunnen brengen, en dat het allerliefst zonder Shiver. Zonder om te kijken, liep ze voor zover het lukte over het ijs richting het strand. Ze zou wel zien wat het reutje deed, maar zij bleef in ieder geval niet langer in de kou.

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

De pijn drong diep tot in zijn neus door. Voor een grootse gedeelte negeerde hij de pijn. Een zucht verliet zijn bek, waarna hij wat achterdochtig Saoirse aankeek. Hij keek wel uit nu. Al zou hij makkelijk de teef naar de grond kunnen werken, en af kunnen maken. Maar hij verdiende het, en Shiver was niet een wolf die naar wraak zocht, en al helemaal was hij geen agressief type. Een gevecht met een reu zou hij misschien nog aangaan, maar dan enkel om zijn leven te riskeren, en grotendeels voor de kick. Het bloeden was nog niet gestopt. Shiver draaide zijn ogen naar binnen, om naar zijn neus te kunnen kijken, wat er wat dom en sullig uitzag. En het ook weinig nut. ’Eigen schuld dikke buld’ Shiver draaide zijn ogen wist, als een eigenwijs klein kind die waarheid te horen kreeg maar het niet wou horen. ’Of in jou geval, enorme vleeswond’ Zijn ogen draaide weer terug, deze keer droevig, en waarschijnlijk ook schattig. ’Daar mag ik jou voor bedanken..’ Hij lachte wat gladjes. Zijn helder goudkleurige ogen probeerde iets anders te vinden dan de ogen van Saoirse. Shiver kon de situatie niet zo goed plaatsen, meestal was hij wel nuchter en deed hij er wat droogjes over. Maar dit was toch iets wat hij niet gewend, iets waarmee hij niet dealen. Plots zag hij het wazige beeld van Saoirse dichterbij komen, hij had te weinig tijd om in beweging te komen. Niet dat hij bang was, maar een reflex. Want hij voorkwam liever nog een knauw van haar. Maar in tegenstelling. Ze pakte zijn snuit, en begon de wond te verzorgen. Shiver was ligt verbijsterd, en waande zich in een soort van rouge. Dit was verslavend, het gevoel van het herhalende gelik van Saoirse boven zijn neus. Vervolgens duwde ze hem overeind, wat tegenstribbelend duwde hij zichzelf omhoog en kwam hij stevig op zijn vier poten te staan. ’Stel je niet zo aan’ Shiver keek met grote ogen naar Saoirse, staarde haast, zonder dat hij het zelf echt doorhad. ’Heb je nog nooit een klap van een meisje gehad?’ Shiver keek weg, naar beneden. Nu pas zag hij zijn spiegelbeeld in het ijs. Zijn apart gekleurde ogen, en de drie lange sneden van zijn lip tot onder zijn neus. ’IJawel, maar niet van zo’n velle dame als jij.’ Zei hij wat hoogachtend. [i]’Je hebt me knappe gezicht vernacheld’[/b] Zijn woorden beledigend, maar tegelijktijd ook als grapje bedoelt. Want Shiver gaf geen ruk om uiterlijk, nog om hoe hij eruit zag. Dat wist Saoirse ook wel. Plots zette de sneeuw witte teef het op een lopen. Wat twijfelend bleef Shiver staan, aangezien ze niet had aangekondigd weg te gaan. Maar nadat ze langzaam verdween, rende Shiver toch achter hem aan. Zijn spieren voelde wat stijf na het lang stil zitten en staan. Maar zijn passen waren stevig en beheersd, en na zo’n paar meter remde hij af en liep hij naast Saoirse. ’Waar gaan we heen schoonheid?’ Hij lachte flauw, ’Ik bedoel.. Soairse’ Verbeterde hij zichzelf, hij moest echt normaal doen. Ze naderde het strand, beide wolven geruisloos.

words: 542 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Zonder al te veel medelijden staarde Saoirse naar de gewonde reu, die maar niet kon stoppen met zielig doen. Oké, het mocht dan wel pijn doen voor hem, hij hoefde zich niet zo te gedragen. Hij leek net zelf een oud wijf, en zij zou dan het kwieke, nog jonge wolfje zijn. De rollen waren omgekeerd. Het teefje zag dat Shiver zijn best deed om gewond over te komen, zodat ze meelijden of zoiets moest krijgen, maar het gaf niets. Saoirse was een ijskoningin. Tot dat de gedachtes aan haar verloren dochtertje haar hart deed smelten, en ze het niet kon laten zich even te bekommeren om het hoopje ellende. Op de retorische vraag of hij nog nooit eerder van een meisje een klap had gegeven, klonk de vertrouwde kwajongenstoon door in zijn stem. "Jawel, maar niet van zo'n felle dame als jij." Ze wierp hem een woeste blik toe. Dame, really? "Je hebt mijn knappe gezicht vernacheld," ging hij verder, waar ze onwillekeurig haar mondhoeken bij omhoog trok. Afkeurend schudde ze haar kop, waarna ze zich omdraaide om een schuilplek te vinden voor de nacht, waar ze hopelijk een beetje zou kunnen opwarmen. Het duurde niet lang of Shiver had zijn plek naast haar gevonden, en renden de twee wolven schouder aan schouder.
"Waar gaan we heen, schoonheid?" bracht het reutje uit. Saoirse draaide eventjes haar kop naar hem toe, en zag hoe zijn spieren nog redelijk soepel onder zijn vacht rimpelden. Jaloersmakend gewoon. Ze richtte haar blik weer vooruit, en hoorde hoe Shiver zich nog snel verbeterde door 'schoonheid' te veranderen in haar naam. Beter zo. "Geen idee, schoffie," antwoordde ze hijgend, hoewel ze haar vermoeidheid zoveel mogelijk probeerde te verbergen. "Mijn spieren zijn oud en kwetsbaar, ik moet op zoek naar een onderkomen." Opnieuw keek ze naar de wolf naast zich. "En nee, een aanbod om lichaamswarmte te delen neem ik niet aan, mocht je die veel te doordachte versiertruc uit willen halen."
Ze rende tot het ijs onder haar poten plaats had gemaakt voor de zanderige ondergrond van het strand. Dit was meteen een stuk aangenamer. Het teefje hield haar pas een beetje in en keek in het rond, op zoek naar een of andere opening of stuk overhangende rots waaronder ze in ieder geval vanavond kon liggen. Haar blik viel op een diepe inham in een van de enorme rotsblokken die het begin van de pier aangaven. Gedreven door de gedachtes aan een warm holletje, vluchtte ze naar de ondiepe grot toe, waar ze zich uitgeput op de grond liet vallen. "Haal mijn avondeten," beviel ze het reutje nadat ze weer redelijk op adem was.

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Naast Saoirse lopen was prettig, het bracht herinneringen op. Dingen die vroeger gebeurd waren, en prettig waren als je eraan terug dacht. Die gedachtes verruilde hij voor zijn verleden, als het idee om het te wissen. Als dat kon. Shiver bracht er een aardig tempo in, aangezien Saoirse dat ook deed. Ze was snel, maar Shiver ook dus moeite om haar bij te houden had hij niet. Zijn spieren rolde onder zijn vacht terwijl hij wat afwezig naar de weg voor hem keek. Er viel niks te vertellen, en dus was het stil naar onderweg waar ze ook naar toe gingen. Shiver volgde gewoon, want hij vertrouwde Saoirse. Ookal had ze hem gewaarschuwd dat niet te doen, hij was toch mooi de baas over wat hij wel en niet deed. Al kwam hij daardoor vaak wel in de shit te zitten. Een zucht ontsnapte zijn bek, even kort keek hij naar Saoirse, prachtige Saoirse, die ooit zijn leven had verbetert. Een zielig wolven pup als hij ooit was, was hij nu de sterke zelfverzekerde soms wat vervelende Shiver geworden. En daar was hij haar levenslang dankbaar voor. ’ Geen idee, schoffie’ Shiver kon een lichte grijns niet onderdrukken. Zijn lippen krulde wat vaag, waarbij zijn oren wat gingen hangen. ’ Mijn spieren zijn oud en kwetsbaar, ik moet op zoek naar een onderkomen.’ Zijn oren gingen nog meer hangen, het idee dat Saoirse oud werd, beviel hem niet. Stelde ze zich niet een beetje aan? Ze zag er niet heel oud uit. ’Je bent niet oud..’ Zijn stem wat mompelend. ’ En nee, een aanbod om lichaamswarmte te delen neem ik niet aan, mocht je die veel te doordachte versiertruc uit willen halen.’ Shiver lachte kort, ’Ik zeg niks.. I promise’ Zijn lach ebte een beetje weg. Vervolgens kwamen ze stil te staan. Ze naderde een ondiepe soort van grot, waar Saoirse zich verslagen liet liggen. Shiver bleef wat twijfelt staan, niet wetend wat hij nu zou moeten doen. Er was niet genoeg ruimte om een redelijke afstand tussen hun te bewaren, als hij ook wou liggen. Dat werd buiten slapen. ’Haal mijn avondeten’ Dat was zijn redding. God zij dank. ’Oftewel jij kan uitrusten, en ik mag nog een keer gaan jagen?!’ Zijn blik wat sarcatisch, ’Want nee ik ben natuurlijk niet moe..’ Dat was hij ook niet, maar alsnog. ’Maar goed.. Mevrouw.’ Hij draaide zich om, en liep zonder verder wat te zeggen weg. Hij wist niet hoelang hij weg zou blijven, waarschijnlijk wel een paar uur. Want dit was niet echt prooi gebied. Shiver liep in een redelijk snel tempo, maar toch zo dat hij het lang kon volhouden. Hij hijgde uit zijn mond, waarbij wolkjes zichtbaar waren. Hij passeerde bomen en meren, en nog meer bomen. Maar uiteindelijk minderde hij vaart bij een open plek, waar een kleine kudde kariboe’s stonden. ’Perfect’ Fluisterde hij. Zijn Fuerza zou nu in het voordeel zijn, Saoirse was er niet en genoeg energie om te jagen en vervolgens terug te reizen naar de grot met een zware prooi zou hem niet worden. Shiver bracht zich laag bij de grond, hij kwam te zitten. En naderde de kudde van achter. Hij rende in een drafje richting de kudde, met de bedoeling dat de kudde hem zou zien en zou gaan vluchten. En dat deden ze, Shiver rende er niet achteraan. Hij nestelde zijn ogen op een middel groot vrouwtjes kariboe. Hij concentreerde zich en daar gebeurde het, het dier stond stil. Op een hele rare manier, het dier schreeuwde omdat het niet wist wat hem overkwam. Shiver zijn ogen gingen naar de grond, waarna het dier tegen de grond werd gedrukt. Shiver spande ze spieren en het dier werd in één gedrukt. Dood. Shiver had de longen van het dier in een geperst, waardoor het een snelle dood was ondergaan. Shiver keek van het dier naar de lucht, en vervolgens steeg het dier op alsof het kon zweven. En zo tilde Shiver met zijn ontzichtbare kracht het dier op, en bracht hij het richting de grot waar Saoirse zou zijn. Vlak voordat hij er was liet hij het dier op de grond zakken, en sleepte hij het verder naar de grot. Saoirse mocht hoe dan ook niet weten van zijn Fuerza. Hij naderde de grot, en trok het zware dier toch met enige moeite naar de grot. Hij liet het dier los voor Saoirse, ’Astu..’ Sprak hij hijgend. Ligt uitgeput liet hij zich op zijn achterste vallen, met zijn kop laag hijgend naar zuurstof en koelte.

words: 755 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Shiver protesteerde toen Saoirse zichzelf oud noemde, maar hier ging ze niet verder op in. Ze was de jongste niet meer, en hoewel ze vroeger altijd had gedacht dat ze er nooit moeite mee zou hebben als ze ouder zou zijn, nu was ze het liefst weer zo jong als het reutje dat naast haar rende. Ze moest moeite doen om de vlotte pas erin te houden, om niet al te sneu over te komen bij hem. Ze bleef Saoirse
Eenmaal in de "grot" accepteerde Shiver al gauw zijn lot. "Oftewel; jij kan uitrusten, en ik mag nog een keer gaan jagen?" Ze keek hem leeg aan, niet geamuseerd door zijn sarcasme. "Want nee, ik ben natuurlijk niet moe..." Haar ogen knepen samen tot kleine spleetjes, waarmee ze hem bleef achtervolgen tot hij uit haar zicht verdwenen was. Oef, oké, die was weg. Snel rekende ze uit dat ze misschien een klein dutje kon doen. Dat was waarschijnlijk wel een goede zet, aangezien ze alle kleine beetjes slaap hard kon gebruiken. Het teefje legde haar poten op haar kop, waarna haar ogen direct dichtvielen. Het duurde niet lang voor haar gedachten naar dromenland waren afgereisd.
Plots schoot ze overeind. Haar borstkas ging snel en zwaar op en neer, haar ogen groot van angst. Ze keek verwoed om zich heen. Ten eerste om het o zo geliefde wezentje te zien die haar dromen binnen was gedrongen, ten tweede om er zeker van te zijn dat niemand haar zo had zien schrikken. Gelukkig, Shiver was nog niet terug. Saoirse voelde tranen prikken. Zachtjes fluisterde ze de naam van haar overleden dochtertje, die op een of andere manier de poort tot haar gedachten had weten te vinden. Ze had vandaag al een beetje in haar moeders gedachten gehangen, ze was al een tijd lang aan het plagen. Maar nog nooit had Saoirse zo'n duidelijke droom gehad. Hoewel het ongeluk al zo'n 3 jaar geleden is gebeurd, het vergeten ging niet zo gemakkelijk. Nachtmerries met keer op keer het verschrikkelijke scenario dat tot het verlies van haar dochter had geleid, dat waren tot nu toe de enige kwellingen die Saoirse had moeten doorstaan. Alleen vandaag leek ze tegen haar te spreken. De woorden waren aan het oude teefje ontschoten toen ze wakker werd, maar het idee dat tegen haar was gesproken maakte haar gelijktijdig blij en verdrietig. Verdrietig omdat ze besefte dat ze eigenlijk tegen zichzelf praatte, maar blij omdat het goed was de stem van haar dochter weer te horen.
Meer tijd om de droom te analyseren had Saoirse niet. Shivers poten maakten holle geluiden, en een klein gevoel van vreugde ontpopte zich in haar hart bij het horen van een dof, slepend geluid. Shiver had een vangst, en niet zo'n kleine ook. Met hebberige ogen zag ze hoe de jongeman zijn prooi de grot binnen sleepte. Hij liet het voor haar neervallen, waarna hij zich uitgeput op de vloer stortte. Zonder te wachten op een teken dat ze kon eten, viel ze aan. Ze zette haar kaken in het stevige achterste van de kariboe. Ze liet het zich goed smaken. Natuurlijk was ze zich bewust van het feit dat ook Shiver van dit dier moest eten, maar haar honger was te groot om een eerlijk deel over te houden voor de jager. Toen ze vol zat, likte ze haar lippen af. "Goed gedaan, jochie," zei ze. Het lukte haar om haar mondhoeken omhoog te trekken in iets wat moest lijken op een glimlach. "Heb je heel misschien nog een toetje voor me?"

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Ondanks dat het hem weinig inspanning had gekost om de kariboe naar de grond neer te halen, voelde hij zich toch ligt vermoeid en overspannen. Alsof Saoirse het op hem over bracht ofzo, wat hem sterk leek. Hijgend liet hij zich neerploffen, met een afstand tussen hem en Saoirse die aanviel zonder wat te zeggen. Shiver keek eerst wat geschrokken maar later afwezig hoe ze haar prooi bemachtigde en at alsof ze dat in jaren niet had gedaan. Shiver had ook honger, en hij zou Saoirse op haar plaats kunnen wijzen, hij had immers de prooi gevangen. Maar zoals altijd was Shiver iemand die andere voor zichzelf plaatste. Ook al was Saoirse nogal bot en hard, maar dat was gewoon wie ze was. En daardoor mocht hij haar ook, want af en toe brak hij door die harde schelp heen en zag hij ook de zachte kant die ze had. Shiver was gestopt met hijgen, en keek wat afwezig naar zijn mede gezelschap die duidelijke honger had en nog steeds aan het eten was. Nadat Saoirse was gestopt, keek hij even weg. ’ Goed gedaan, jochie’ Hij keek weer terug, en lachte grimmig. Ze behandelde hem als een klein kind, dat irriteerde hem. Maar van Saoirse kon hij het hebben. ’ Heb je heel misschien nog een toetje voor me?’ Maakte ze nou een grapje? Zijn ogen fronste. Shiver bracht zijn kaken los van elkaar, wat een soort van ‘o’ gezicht gaf. ’Wat?... ‘ Hapte hij. Niet boos, eerder verbaasd. ’Ik haal een kariboe voor je van ruim 150 kilo. Je eet hem zonder te bedanken helemaal op, en houd niks voor mij over… En je vraagt om een TOETJE?’ Shiver begreep haar niet. ’Ik zou je in je bek moeten schijten, met je toetje’ Shiver was moeilijk boos te krijgen, maar Saoirse kwam aardig dicht bij zijn grens. Hij bleef dan ook starend naar Saoirse zittend kijken.

words: 318 | tag: Open || Saoirse

Run run run, come back for my glory

Terwijl ze haar kariboe - althans, het was eigenlijk niet echt de hare, maar ze had hem geclaimd - opvrat, voelde Saoirse een paar ogen in haar rug prikken. Ze wist dat Shiver naar haar keek, alleen wist ze niet of het was van jaloezie, honger of afgrijzen. Niet dat het veel uitmaakte, ze trok er zich toch niets van aan.
Hoewel het op het eerste gezicht leek alsof de wolf het niet uitmaakte of zijn prooi door een ander werd opgegeten zonder zelf een hapje te kunnen nemen, leek er toch een vlam te worden aangewakkerd toen het hongerige teefje vroeg om een dessert - ook al was dit niet zo serieus bedoeld. Een soort van woedeaanval was wat volgde. Of eerder een aanval van verbazing of zoiets. Shiver spoog zijn woorden, zijn ogen onbegrijpend naar haar kijkend. Ze wilde een tóetje? Prinses Saoirse zou niet krijgen wat ze wilde. "Waarom zo verbaasd, arm jong?" kaatste ze terug met dezelfde verbaasdheid, zjin toon imiterend. Zijn laatste, iet wat vulgaire uitspraak negeerde ze maar. "Ik neem dit beest als voor- en hoofdgerecht, maar dit is echt niet genoeg voor een toetje, hoor." Ze keek beschuldigend naar de kariboe, alsof het zijn schuld was dat zij zo nodig om een dessert had gevraagd. Hierna draaide ze haar kop weer richting de reu, met een preutse uitdrukking op haar gezicht. Ze solde met hem, en ze kon hier duidelijk van genieten. "Ik neem genoegen met iets kleins, zolang het maar voor mijn neus ligt voor ik in slaap val van verveling." Nieuwsgierig probeerde ze iets te ontdekken aan Shivers houding wat hem ervan zou verraden een echte woedeaanval te krijgen. Dat had ze vrijwel nog nooit meegemaakt. De wolf was altijd kalm, en hoewel af en toe geïrriteerd, had ze hem in de jaren dat ze elkaar nu kenden niet één keer over de rooie zien gaan. Dit nieuwe avontuur was de perfecte afleiding van de vervelende gedachtes die haar achtervolgden en het ultieme vermaak voor een koude winternacht.

but your love ain't free no more

Scars have the strange power to remind us that our past is real.

Shiver

Zijn boosheid was wat gezakt. Want hem boos krijgen was 1, en daarin tegen als hij boos was dan zakte dat snel. Hij wist hoe zijn vader vroeger was, en Shiver ging nog liever dood dan dat hij op zijn vader leek. Een korte zucht verliet zijn mond, waarbij zijn wangen wat opbolde. Saoirse kon soms zo frustrerend zijn. [i]’Waarom zo verbaasd, arm jong?’[/b] Shiver was maar op het binnenste van zijn wang gaan kouwen, in plaats van Saoirse staart. Toen hij zich dat plaatje voor zich hield, kon hij een korte lach niet onderdrukken. ’Misschien het feit dat jij net mijn prooi hebt opgegeten!’ Zijn stem nog steeds verbaasd, maar toch wat rustiger dan daarnet. Zijn boosheid was immers gezakt. ’Verhef je eigen luie reet en ga zelf maar op zoek naar een toetje’ Eigenwijs liet Shiver zich met plof op zijn achterste neervallen, om duidelijk te maken dat hij voorlopig niet in beweging zou komen. ’En neem ook gelijk wat voor mij wil’ Hij lachte schaap achtig waarna hij door zijn voorpoten zakte en kwam te liggen. Oncharmant en de aanwezigheid van Saoirse negerend, tilde hij zijn achterpoot op en begon hij zijn flup schoon te likken. Nadat die schoon was, liet hij zich op zijn zij vallen en begon deed hij zijn ogen dicht. ’Ik ga mijn schoonheids slaapje doen, ik hoor het wel als je terug bent!’ Hij likte met zijn tong langs zijn lippen, en dufde in. Nog steeds zijn oren gespits, hopend op een antwoord van Saoirse. Want van die tegenspeling genoot hij gewoon.

words: 273 | tag: Open || Saoirse